Krzywa lipa w pasażu Krzywa Lipa(dawniej Pasaż Hausnera) we Lwowie, fot.: Wojciech Jankowski.
Powiedział Wojciechowi Jankowskiemu Artur Żak, współgospodarz Studia Lwów
Wojciech Jankowski i Artur Żak rozmawiają o wczorajszym rosyjskim ostrzale Lwowa i jego konsekwencjach.
Artur Żak prezentuje najważniejsze informacje z walczącej Ukrainy, które przygotowała Daria Gordijko.
Wojciech Jankowski i Dmytro Antoniuk, rozmawiają o premierze piosenki, którą nagrał Dmytro ze swoim zespołem T:UA, jako hołd i podziękowanie dla Narodu polskiego. Utwór Piosenka dla Polski, zostanie zaprezentowana na antenie Radia Wnet 22 czerwca tuż po północy, w cotygodniowej audycji Dmytra Wspólne Skarby.
Ukrańcy muszą dokonać zdecydowanego uderzenia na 4-5 kierunkach. Mówienie, że to się może teraz udać, to zwykły woluntaryzm. Obawiam się, że Rosja zamrozi wojnę – mówi emerytowany wojskowy.
Paweł Jabłoński / Fot. Konrad Tomaszewski, Radio Wnet
Zdaniem wiceszefa polskiej dyplomacji stanowisko przedstawione przez Antona Drobowycza, szefa ukraińskiego IPN, to rodzaj politycznego “geszeftu”, które nie służy relacjom polsko-ukraińskim.
Gościem Poranka Wnet był Paweł Jabłoński, wiceminister spraw zagranicznych, który na gorąco komentował decyzję kierownica PiS, aby szefem sztabu został europoseł Joachim Brudziński: Myślę, że to będzie bardzo duże wzmocnienie sztabu, bo dziś jest jednym z najbardziej doświadczonych polityków naszej formacji, od wielu lat sprawdzonej w wyborach i w kampaniach. Także sądzę, że to duże wzmocnienia i nowa energia na kolejne tygodnie kampanii.
Nadania pewnej nowej energii, być może trochę odświeżenia pewnych tematów. Zawsze jest potrzeba dodatkowego wzmocnienia tego, co robimy. Podkreślania sukcesów, które udało nam się osiągnąć – mówił o zmianach w sztabie wyborczym PiSu gość Poranka Wnet.
Zdaniem wiceszefa MSZ przyjęty przez unijne elity mechanizm przymusowej relokacji imigrantów przyniesie zwiększenie presji migracyjnej, kierowanej przez grupy przemytnicze: Rok 2015 pokazał, że próba zmuszenia wszystkich państw do tego, aby pod przymusem podzieliły się ludźmi, którzy przecież niekoniecznie chcą do tych krajów docierać. To jest polityka fatalna. Po pierwsze, to zachęca przemytników ludzi do wysyłania jeszcze większych grup do Europy, bo przecież jak ktoś powie przyjmiemy 30 albo 50 tysięcy imigrantów, to żaden przemytnik ludzi nie będzie mówił “Aha, to już więcej nie mogę wysłać, bo Unia więcej nie przyjmie”. Wręcz przeciwnie. Zorganizuje dodatkowe 10 statków licząc na to, że Europa, skoro już pod tą presją się raz złamała, to złamię po raz kolejny.
Ale tutaj mamy do czynienia z sytuacją, w której partie lewicowe doprowadziły do tego, że ten przemyt do krajów, zwłaszcza południa Europy niestety cały czas idzie pełną parą. W związku z tym politycy tych krajów południa Europy chcą przynajmniej część tego problemu z siebie zdjąć, bo wiedzą, że to jest po prostu potężny problem dla bezpieczeństwa ich własnych obywateli – wskazał gość Poranka Wnet.
Paweł Jabłoński przyznał, że dobrym pomysłem jest połączenie referendum w sprawie mechanizmu przymusowej relokacji imigrantów z wyborami do parlamentu: Dzisiaj pokazał się bardzo interesujący sondaż, który pokazuje, że zdecydowana większość Polaków nie zgadza się na ten mechanizm, ewentualnie zgadza się pod pewnymi warunkami. Ja mam nadzieję, że w innych krajach również taka refleksja będzie, że również inne kraje się do nas w ten sposób przyłączą. Jest taka możliwość ze względu na koszty, czasami to jest lepsze rozwiązanie, ale to sejm sam zdecyduje o dacie. Myślę, że to nie byłoby też nic niezwykłego. Tego typu połączone głosowania się odbywały już w przyszłości, także myślę, że będzie to naturalne,
Wiceszef polskiej dyplomacji wskazał, że Warszawa może skierować projekt paktu migracyjnego z zasadą przymusowej relokacji do TSUE: W Radzie Unii Europejskiej, czyli na poziomie ministrów spraw wewnętrznych, w tym przypadku takiego prawa weta nie ma. Natomiast będąc przy poziomie szefów rządów, została w 2018 roku ustalona inna zasada mówiąca o solidarności, jako solidarności obowiązkowej, ale wyrażającej się także w innych formach, także w ochronie granic. Jeżeli dzisiaj dochodzi do złamania tej zasady, bez zgody ustalonej wcześniej w formie konsensusu, czyli wszystkich dwudziestu siedmiu państw. Naszym zdaniem to narusza prawa europejskie. W odpowiednim momencie przysługują nam także inne środki, możemy stosować np. skargę do Trybunału Sprawiedliwości.
Będziemy kontynuować pracę polityczną także zachęcając polityków w tych państwach sceptycznych do tego, aby próbowali wzmocnić swój głos, być może np. również poprzez odwołanie się do do swoich obywateli, dlatego, że to w każdym kraju, koniec końców obywatele powinni mieć prawo do decyzji w tak zasadniczych sprawach jak kwestie bezpieczeństwa – podkreślił Paweł Jabłoński.
Gość Poranka Wnet odnosił się do głośnego wywiadu Antona Drobowycza, szefa ukraińskiego IPN, który zapowiedział, że nie będzie zgody na ekshumację ofiar ludobójstwa na Wołyniu dopóki ukraińskie groby w Polsce są zagrożone:
To bardzo niemądre słowa, które tam padły. stawianie warunków komukolwiek, a zwłaszcza między partnerami tego typu, taka bardziej transakcyjna polityka, coś za coś, to nie jest właściwe, tak się nie prowadzi polityki międzynarodowej. Czym innym jest polityka interesów, twardej obrony interesów, a czym innym stawianie warunków. Takie geszefty, można powiedzieć, to nie jest właściwe i to nie jest korzystne dla polsko-ukraińskich relacji.
Wiceminister spraw zagranicznych podkreślił, że bez rozwiązania kwestii upamiętnienia ofiar ludobójstwa na Wołyniu Kijów może mieć kłopot z akcesją do Unii Europejskiej: To jest sprawa absolutnie priorytetowa. Tutaj nie może być jakichkolwiek warunków. Zwłaszcza, że tu nie ma jakiejkolwiek symetrii. Jeden pomnik, do którego on (Anton Drobowycz, szef ukraińskiego IPN) się tam odwołuje, to nie jest sprawa absolutnie nie na tym samym poziomie.
Ja nie chcę teraz kreować takiego wrażenia, że toczy się jakiś spór (z rządem Ukrainy), który jest nierozwiązywalny. Jestem głęboko przekonany, że po stronie ukraińskiej jest bardzo wielu ludzi, którzy doskonale rozumieją, że ta sprawa będzie musiała zostać rozwiązana i to prędzej niż później. Ukraina stara się o wejście do Unii Europejskiej. Polska bardzo mocno Ukrainę w tym wspiera, ale jednocześnie ja sobie kompletnie nie wyobrażam sytuacji, w której Ukraina tej kwestii nie rozwiąże zanim zostanie przyjęta do Unii Europejskiej.
O działalności Legionu Wolności Rosji opowiada zastępca jego dowódcy „Cezar”.
Rosyjski bojownik walczący po stronie Ukrainy opisuje, jak jego zdaniem dokona się zmiana władzy w Rosji:
Jestem pewien, że w tym roku Ukraina rozbije hordę Putina na polu bitwy. Dalej ona złamie ją, a wtedy nieuchronnie zacznie się szukanie winnych, a to wszystko doprowadzi do starć i zamieszania w Rosji. I my weźmiemy udział w tym procesie w Rosji. Jestem pewien, że wygramy te procesy, ponieważ damy naszym ludziom kontury tej Rosji, przyszłej Rosji, którą chcemy zbudować, gdzie ludzie będą wolnymi. Kontury Rosji, w której nie będzie krwiopijców takich jak Putin i jego oligarchowie.
O wywołanym przez Białoruś kryzysie migracyjnym w rozmowie z Andursem Hajowym opowiada Staś Iwaszkiewicz, Szef Białoruskiego Centrum Reporterów Śledczych:
Widać, że był plan, żeby sprowadzać migrantów masowo, ale żeby ich powstrzymać, żeby przez jakiś czas nie próbowali przekraczać granicy. W ten sposób w maju i w pierwszej połowie czerwca zgromadzili masę krytyczną. Następnie, kiedy Łukaszenko dał zielone światło i wypowiedział wojnę migracyjną przeciwko Unii Europejskiej, wszyscy zostali jednocześnie wypuszczeni. Przypominam, że ten kryzys skończył się 21 listopada. Po pierwsze, kiedy Polska zagroziła zablokowaniem tranzytu kolejowego z Białorusi, a po drugie w momencie zagrożenia nałożeniem sankcji na Turkish Airlines. Niewykluczone, że Aleksander Łukaszenka był pod jakąś presją ze strony Rosji, by złagodzić sytuację.
W dniach 8-11 czerwca w Warszawie odbył się trzeci zjazd Kongresu Deputowanych Ludowych, inicjatywy zapoczątkowanej przez Ilię Ponomariowa, jedynego deputowanego rosyjskiej Dumy, który w 2014 roku zagłosował przeciwko aneksji Krymu. Wydarzeniu przypatrywał się Ambasador Nadzwyczajny i Pełnomocny Republiki Litewskiej w Polsce JE Eduardas Borisovas. Rozmawiał z nim Piotr Mateusz Bobołowicz.
Olga Siemaszko, szefowa Białoruskiej Redakcji Radia Wnet prezentuje najaktualniejsze i najważniejsze informacje z Białorusi.
Rozmawiałam z przewoźnikami i postanowiłam, że jadę. Znalazłam ludzi, jestem im wdzięczna za to, że nas zabrali. Wiedzieli, że Rusłan jest żołnierzem, wiedzieli, że nie mamy żadnych dokumentów.
Nasze kondolencje, Pani mąż jest bohaterem
Wywiad Darii Hordijko, dziennikarki Redakcji Wschodniej Radia Wnet, z Rusłanem i Ludmiłą Belińskimi, bohaterami niezwykłej historii wojennej
Pani Ludmiło, kiedy rozmawialiśmy przed wywiadem, między innymi powiedziała Pani, że Wasza historia jest bardzo często postrzegana jako niesamowita bajka. Lecz w rzeczywistości nie jest to bajka, która zakończyła się słowami o długim i szczęśliwym życiu. Ta historia wciąż trwa, a Wy wciąż przechodzicie przez wiele prób. Porozmawiamy też o tym. Ale ta wyjątkowa historia zaczęła się prawie rok temu, kiedy poinformowano Panią, że Pani mąż Rusłan, który bronił Ukrainy w szeregach Sił Zbrojnych Ukrainy, zginął. Jak do tego doszło i czy wtedy Pani w to uwierzyła?
L: Zadzwonili do mnie z Wojskowej Komendy Uzupełnień i powiedzieli: proszę przyjąć nasze kondolencje, Pani mąż jest bohaterem.
Zapytałam, czy są tego pewni i u kogo innego mogę doprecyzować informację? Otrzymałam numer do jednostki. Powiedzieli, że było trzech świadków, którzy widzieli, jak upadł ranny w głowę. Nikt nie przeżyje takiego zranienia. Powiedzieli, że przywiozą go za dzień lub dwa. Cóż, czekaliśmy. Przygotowaliśmy się na najgorsze, a ciała nie przywozili i nie przywozili. Powiedzieli, że nie mogą go wywieźć z pola walki. Dopiero później zadzwonili ze szpitala, że jednak żyje.
Panie Rusłanie, co Pan pamięta albo czego się Pan dowiedział o tym, co się naprawdę wydarzyło i co się działo po tym, jak został Pan ranny?
R: Tak naprawdę nic nie pamiętam, ponieważ po zranieniu byłem nieprzytomny. Pamiętam tylko urywki, kiedy odzyskiwałem świadomość.
Pamiętam szopę, w której ludzie mnie ukrywali, opiekowali się mną, karmili i poili. Pamiętam, że rano odzyskiwałem przytomność, kiedy przynoszono mi jajka do picia lub mleko, i jakieś urywki w ciągu dnia, gdy odzyskiwałem świadomość.
Czyli na polu bitwy znaleźli Pana cywile, którzy później się Panem opiekowali?
R: Tak, po bitwie szukali rannych żołnierzy. I znaleźli mnie gdzieś w okopie pod gruzami, dokąd chłopaki mnie odciągnęli. Ludzie usłyszeli moje rzężenie. Wyciągnęli mnie, przenieśli do szopy, a potem do jakiegoś domu. Następnie próbowali mnie gdzieś wywieźć, do szpitala albo na nasze terytorium. Ale po drodze przechwycili nas Rosjanie.
Trafił Pan do rosyjskiego szpitala?
Pamiętam, że początkowo nie zawieźli mnie do szpitala. Tam były żelazne kraty i wiele strażników. To był jakiś areszt śledczy. Później obudziłem się już w szpitalu.
O ile dobrze rozumiem, Pana obrażenia były na tyle poważne, że prawie nie pamiętał Pan, gdzie i kim jest, a także nie mógł się Pan poruszać.
R: Nie rozumiałem, co się ze mną dzieje. Kiedy odzyskałem przytomność, ledwo przypomniałem sobie numer telefonu mojej żony. Zadzwoniłem do niej, powiedziałem, że żyję i jestem w szpitalu.
Pani Ludmiło, kiedy odebrała Pani telefon, dowiedziała się Pani, że mąż żyje, czy pomimo to, że nie mogła Pani z nim od razu porozmawiać, uwierzyła Pani? Co się dalej wydarzyło?
L: Oczywiście, że uwierzyłam, każdy na moim miejscu chciałby wierzyć. Później poprosiliśmy lekarzy, żeby zrobili zdjęcie i nam przesłali, żebyśmy się mogli upewnić. Lekarz powiedział, że mąż ma przed sobą bardzo skomplikowaną operację, nic nie mogą obiecać i że trzeba czekać. Następnie spędził bez świadomości trzy lub cztery doby na intensywnej terapii. Rozmawialiśmy po raz pierwszy dopiero półtora tygodnia po operacji.
R: Byłem w takim stanie, że nie mogłem ani się obrócić, ani wstać, nic nie działało. Moje nogi nadal nie działają. Prawa ręka była w ogóle bezwładna, a lewa ręka wydawało się, że żyje swoim życiem, tam, gdzie chciała, tam poruszała się w górę i w dół. Żebym mógł porozmawiać przez telefon, kładli go obok mnie na nocnym stoliku i rozmawiałem przez zestaw głośnomówiący. Długo nie mogłem mówić, teraz powiem kilka słów i nie mogę dalej, bo boli mnie głowa.
Pani Ludmiło, co działo się później? Ta historia jest tak niezwykła, że prawdopodobnie można ją porównać do jakiejś operacji wywiadowczej. Porwała Pani swojego męża, jeńca wojennego, który właściwie nie mógł się ruszyć i przebywał w szpitalu na okupowanym terytorium. Jak udało się Pani to samodzielnie zaplanować?
L: Dlaczego samodzielnie?
Mieliśmy tam swoich ludzi, naszych, Ukraińców, którzy pomagali – odwiedzali Rusłana, przynosili mu lekarstwa, jedzenie, a my przekazywaliśmy im pieniądze. Znaleźliśmy ich przez znajomych. Ciągle czytałam w internecie, jak ludzie wyjeżdżają i przyjeżdżają na okupowane terytorium.
Czytałam, że spędzają dwa lub trzy tygodnie w drodze, a czasem nawet miesiąc. Rozmawiałam z przewoźnikami i postanowiłam, że jadę. Znalazłam ludzi, jestem im wdzięczna za to, że nas zabrali. Wiedzieli, że Rusłan jest żołnierzem, wiedzieli, że nie mamy żadnych dokumentów.
Miałam tylko kopie paszportu i prawa jazdy Rusłana. Na miejscu lekarz został poproszony o wykonanie fałszywego wypisu, gdzie napisano, że jest to pourazowe uszkodzenie mózgu w wyniku wypadku samochodowego. Wystawił także inne zaświadczenie – takie, jakie powinno być – już dla naszego wojska, że była to rana od wybuchu pocisku moździerzowego. Oświadczenie, które było przeznaczone dla naszych, zostało ukryte przez kierowcę, ponieważ nie są oni sprawdzani, a fałszywe pokazywaliśmy tylko dwa lub trzy razy.
Podeszli do nas funkcjonariusze FSB, zapytali, dokąd jedziemy. Powiedzieliśmy – do Odessy. Mieliśmy szczęście, że nasi w tym czasie prowadzili ostrzał i w pobliżu były eksplozje.
R: W pobliżu były trzy trafienia i się przestraszyli. Oddali nam dokumenty i odjechali.
L: Po drodze nasz kierowca raz pokazywał dokumenty Rusłana, a raz nie. Rosjanie, którzy stoją na punktach kontrolnych, znają wszystkich kierowców, ponieważ nieraz wozili już ludzi. Niektórzy nawet się nas pytali, czy wszystko w porządku? Wieziecie tylko rzeczy osobiste? Jak tak, to jedźcie. Nikt nas nawet nie sprawdzał.
Wieczorem byliśmy na pierwszym punkcie kontrolnym, gdzie otworzyło się okno ktoś powiedział: „Dobry wieczór. Państwa dokumenty”. Wszyscy się ucieszyli, byliśmy szczęśliwi, płakaliśmy, że udało nam się wyjechać.
Panie Rusłanie, miał Pan status jeńca wojennego, ale rozumiem, że nie pilnowano Pana w szpitalu?
L: Mam wrażenie, że Rosjanie o nim zapomnieli. Na samym początku była tylko kontrola, gdzieś do maja przychodzili, obserwowali, sprawdzali, jaki stan. Leżysz? Cóż, masz szczęście, że leżysz, bo komu w takim stanie jesteś potrzebny? Ale oczywiście, że wojskowi tam byli, ponieważ nawet kiedy szłam do lekarza po wypis, to ich widziałam.
R: Tak naprawdę nie pilnowali mnie, a swoich oficerów, których także przywieziono do szpitala.
Po powrocie do domu oczywiste jest, że to szczęście dla Pana rodziny. Ale zaczęła się inna historia. Historia kolejnej walki – Pana rehabilitacja. Jeżeli czuje się Pan na siłach, aby o tym porozmawiać, proszę powiedzieć, jaki jest teraz Pana stan, przez co Pan już przeszedł i jakie są prognozy medyczne?
R: Moja diagnoza to pourazowe uszkodzenie mózgu – odłamek utkwił mi w głowie. Ponadto leżałem przez trzy dni w okopie, a potem kolejny tydzień u ludzi, którzy mnie znaleźli. Przez cały ten czas byłem bez należytej pomocy medycznej.
Część mojej czaszki zgniła. Powstał krwiak na mózgu. Nogi i ręce były bezwładne. Lekarze nie mają żadnych prognoz. Kiedy wróciłem, liczyłem na jakieś poważniejsze leczenie ze strony państwa. Ale nie było takiego. Zostałem umieszczony w sanatorium, przebywałem tam przez miesiąc i zostałem wypisany. A potem zostaliśmy sami z naszymi problemami. Sami zaczęliśmy szukać ośrodka rehabilitacyjnego.
L: Znaleźliśmy tu w Odessie centrum rehabilitacji Modus. Rehabilitują wojskowych za darmo. Jest tam dużo żołnierzy, może nawet z dwadzieścia osób.
R: Tak naprawdę nie spodziewaliśmy się, że będzie to darmowy ośrodek. Po prostu poradzono nam, że jest to dobre centrum. Zapytali, czy jestem żołnierzem? Powiedziałem, że już nie, że jestem zwolniony ze służby z powodów zdrowotnych. Otrzymałem odpowiedź – żołnierzy leczymy bezpłatnie. Więc od stycznia działamy. Przynieśli mnie tam na rękach, pracowaliśmy przez dwa miesiące i mogłem stanąć i powoli się przemieszczać przy pomocy chodzika.
Rozumiem, że jesteście razem od bardzo dawnaJakie są Wasze plany na najbliższą przyszłość?
La: W tym roku minęło dwadzieścia lat od naszego ślubu.
R: Jesteśmy razem od 1998 roku.
L: Jakie są nasze plany na przyszłość? Nie wiem. Żyć, leczyć się, chodzić.
R: Najważniejsze dla mnie jest, żebym stanął na nogi. Kiedyś miałem więcej planów, myślałem, że wszystko będzie odbywało się znacznie szybciej. W ogóle myślałem, że do maja będę już na nogach i będę mógł wrócić, że będę mógł dalej walczyć.
Przede wszystkim pragnę, aby nadszedł pokój.
Wywiad Darii Hordijko z Ludmiłą i Rusłanem Belińskimi pt. „Nasze kondolencje, Pani mąż jest bohaterem”znajduje się na s. 24 czerwcowego „Kuriera WNET” nr 108/2023.
Czerwcowy numer „Kuriera WNET” można nabyć kioskach sieci RUCH, Garmond Press i Kolporter oraz w Empikach w cenie 9 zł.
Wydanie elektroniczne jest dostępne w cenie 7,9 zł pod adresami: egazety.pl, nexto.pl lub e-kiosk.pl. Prenumerata 12-miesięczna wersji elektronicznej: 87,8 zł.
Czytelnicy gazety za granicą mogą zapłacić za nią PayPalem lub kartą kredytową na serwisie gumroad.com.
Paweł Bobołowicz i Wojciech Jankowski | fot. Radio Wnet
Gościem Wojciecha Jankowskiego był Paweł Bobołowicz, który niedawno wrócił z Donbasu. Informacje o ostrzale miast ma wschodzie Ukrainy stały się kanwą, na której dziennikarze oparli swoją rozmowę.
Paweł Bobołowicz zabrał słuchaczy do Kramatorska i innych ostrzeliwanych miast Donbasu. Wspólnie z Wojciechem Jankowskim powrócił do pociągu relacji Kramatorsk – Kijów, porównał atmosferę do połączeń Kijów – Przemyśl, gdzie dominują kobiety z dziećmi. Natomiast pociąg z Kijowa na wschód jest napiętnowany wojną, jeżdżą nim głównie żołnierze, żony i narzeczone żołnierzy.
Paweł Bobołowicz zwrócił uwagę na to coraz częstsze głosy, że Polacy są zmęczeni pomocą. Nasz dziennikarz przypomniał, że na wschodzie Ukrainy każdego dnia mają miejsce tragedia wielu ludzi. Prowadzący audycję rozmawiali również o skutkach zniszczone zapory kachowskiej.
Szef Prezydenckiego Biura Polityki Międzynarodowej wskazał, że jeśli ktoś działał wyłącznie w interesie Rzeczpospolitej to nie powinien się obawiać prac komisji weryfikacyjnej.
Gościem Poranka Wnet był Marcin Przydacz szef Biura Polityki Międzynarodowej Kancelarii Prezydenta RP, który odniósł się do politycznych emocji wokół powołania komisji weryfikacyjnych ds. zbadania rosyjskich wpływów w Polsce. Opozycja jednoznacznie skrytykowała projekt powołujący komisję oraz proponowane przez prezydenta poprawki do ustawy: Widzę nerwowość pewnego rodzaju w szeregach kolegów pana Borysa Budki. Pytanie skąd ta nerwowość się bierze? Bo jeżeli ktoś rzeczywiście koncentrował się w całości na działaniach tylko w interesie Rzeczypospolitej to myślę, że spokojnie może spać i patrzeć codziennie w lustro.
Marcin Przydacz wskazał, że kontrakty z Gazpromem podpisywane przez rządy PO-PSL, mogą budzić wątpliwości: Natomiast jeżeli ktoś podpisywał kontrakty uzależniające Polskę od rosyjskiego gazu do 2037 roku, także aż Komisja Europejska wówczas musiała interweniować i mówić rządowi PO-PSL, “co wy robicie? Przecież uzależniacie Polskę od od rosyjskiego gazu”. Jeżeli ktoś rzeczywiście, tak jak Radosław Sikorski mówił PiS zamiast krytykować Nord Stream, to powinien się do niego dołączyć, to pytanie, z jakiego powodu to robili? W tym kontekście oczywiście nie dziwi mnie ten frontalny atak na komisję i jak rozumiem Borys Budka nie chcę, żeby Polacy o tym pamiętali.
Prezydencki minister mówił również czego oczekuje od działań komisji weryfikacyjnej: Myślę, że jest sporo takich faktów, o których jeszcze nie wiemy, że to, co wiemy właśnie o zachwalanie o Nord Stream, o przeprowadzeniu polityki resetu z Rosją, z Rosją Putina. Bo to nie była inna Rosja, to była Rosja Władimira Putina, ta sama Rosja, która mordowała Litwinienkę, to ta sama Rosja, która później zaatakowała Gruzję i był taki w Polsce rząd, który uważał, że z tą Rosją trzeba współpracować taką, jaką ona jest,
Marcin Przydacz podkreślił, że po szczycie Trójkąta Weimarskiego można odnotować zbliżenie relacji między Paryżem a Warszawą: Jest zauważalna w ostatnich miesiącach pewnego rodzaju zmiana. Nie wiem, jak długo ona będzie trwała, jeśli chodzi o politykę francuską względem Polski, względem całego regionu i bardziej powiedziałbym, taka bazująca na faktach i na obiektywnych przesłankach polityka francuska wobec wobec Rosji, czyli chęć kontynuacji wsparcia Ukrainy. Chęć wzmocnienia wschodniej flanki NATO. O tym mówił prezydent Macron, także publicznie. I chęć rozszerzenia także naszego świata euro-atlantyckiego na wschód od dzisiejszych granic Unii Europejskiej. To dobrze, jeśli Francja chce być bardziej aktywna tutaj nad Wisłą, z nami współpracować. To my jesteśmy na to jak najbardziej otwarci, tylko na obopólnie korzystnych zasadach.
Zdaniem szefa prezydenckiego biura polityki zagranicznej, jednym z państw, które pozostaje sceptyczne wobec integracji Ukrainy z NATO pozostają Niemcy: Na pewno polityka niemiecka nie podjęła jeszcze decyzji dotyczącej tego progresu w przypadku Ukrainy. Musimy tutaj dalej pracować i oczywiście kluczowe będzie decyzja Stanów Zjednoczonych, bo to tak naprawdę pod parasolem amerykańskiej armii jesteśmy my wszyscy jako świat euroatlantycki.
Gość Poranka Wnet mówił również o potrzebnych warunkach do przyjęcia Ukrainy do NATO: Pamiętajmy jednak, że dziś toczy się na Ukrainie wojna. […] Rozszerzenie NATO w przyszłym tygodniu, czy za dwa tygodnie absolutnie nie wchodzi w grę. Muszą ku temu zaistnieć warunki polityczne i geopolityczne. […] Ukraina musi wygrać tę wojnę. Jak wygra tę wojnę, to na pewno będziemy tutaj mogli dokonać rozszerzenia.
Marcin Przydacz odpowiadał na pytanie o znacznie ofensywy dla rozmów dyplomatycznych o przyszłym pokoju: dla Ukrainy [najważniejsze jest] na pewno odzyskiwanie jej terytorium. Natomiast jakiekolwiek przedwczesne negocjacje, będą postrzegane przez Kreml i przez Moskwę jako efekt słabości. Jeśli Władimir Putin wycofa wojska, jeśli Władimir Putin uzna, że jego decyzja była porażką, nie mówię, że ma to zrobić werbalnie, ale po prostu na zasadzie decyzji i faktów. To być może wtedy Ukraina [zdecyduje] czy chce rozpocząć rozmowy. Ale w jakiej formule, to będzie zależało od Ukrainy. Nie jest naszą rolą handlowanie terytorium jakiegokolwiek państwa.
Prezydencki minister podkreślił, że Polska nie będzie przyjmować imigrantów w ramach unijnej polityki przymusowej relokacji: Szkoda, że takiej przymusowej solidarności nie było, kiedy 11 milionów ukraińskich uchodźców przetoczyło się przez polską ziemię. Mimo ówczesnych próśb, wniosków i pisemnych listów Komisja Europejska nie wydzielił jakiś ponadprzeciętnie dużych środków na wsparcie Polski, zostawiając nas częściowo z tym problemem samych. Natomiast teraz, kiedy się pojawia sytuacja, w której na południu są migranci, i to migranci ekonomiczni w dużej mierze nie tylko nie mówimy tutaj przecież o sytuacji wojennej tak jak na Ukrainie, to grozi się Polsce kwotą 22 tysięcy euro za każdego nieprzyjętego imigranta. Pokazuje to jakąś tam mniejszą lub większą, a raczej większą hipokryzję i system podwójnych. Polska na pewno wypełnia swoje obowiązki, jeśli chodzi o ochronę wschodniej granicy. Wypełnia swoje obowiązki humanitarne względem uchodźców. Natomiast nie zgodzimy się na pewno na to, żeby nam tutaj siłą zmuszano ludzi do pozostania.
