– O, a ja sobie siądę obok gringo – powiedział do kolegi stary, gruby Indianin, który wsiadł do autobusu. Zajął miejsce koło mnie. Siedziałem z laptopem na kolanach i mimo wyboistej drogi próbowałem pracować. W końcu mogłem sobie na to pozwolić, bo chwilę wcześniej wysiadł pan, który jechał koło mnie od Gualaquizy. Prowadziliśmy nawet coś na kształt rozmowy.
Ekwadorski gastarbeiter
Już na dworcu cały autobus dowiedział się, skąd jestem. Na moim miejscu siedział chłopak, ale gdy zobaczył, że odczytuję numer siedzenia, od razu się podniósł i przeprosił.
– Skąd jesteś? – zapytał po angielsku z mocnym akcentem. Odpowiedziałem zgodnie z prawdą.
– O, Polska. Moja bratowa jest z Polski! Bo ja mieszkam w Niemczech – nie przestawał mówić. – Ale polski jest trudny. Znam kilka słów. Krowa. To znaczy „vaca”, prawda?
Nie czekając na odpowiedź, kontynuował:
– Jak szie masz? – Uśmiechnął się szeroko, dumny ze swojej polszczyzny. Uśmiechnąłem się w odpowiedzi. Nie jechał z nami, odprowadzał tylko kogoś do autobusu. Wymieniliśmy uprzejmości, gdy wysiadał.
Pogoda w Polsce
Chwilę przed odjazdem dosiadł się do mnie starszy pan.
– Skąd jesteś? – padło standardowe pytanie. Odpowiedziałem.
– Polska! Kraj papieża – powiedział, po czym się zamyślił.
– Zimno w tej Polsce? – zapytał po chwili.
– Zimno. W zimie, w styczniu, to nawet -20 stopni.
Nie spodziewał się aż takiego zimna. Wyraził zdziwienie, ale nic nie odpowiedział. Kontynuowałem.
– W czerwcu dzień jest długi, około szesnastu godzin. A w grudniu bardzo krótki, niecałe osiem.
Zrozumiałem, że przesadziłem.
– Dlaczego? – zapytał.
Powiedzieć, że mój hiszpański jest słaby, to nie powiedzieć niczego. Umiem się komunikować, czasem nawet wychodzą mi proste rozmowy, chociaż i tak żadna z nich nie jest nawet w połowie tak płynna, jak przedstawiam to tutaj. Na takie pytanie nie miałem odpowiedzi. Zacząłem mówić o ziemi. Tierra. Nakreśliłem dłonią kulisty kształt, pokazałem, tu Ekwador, tu Polska. Tu słońce. Mój rozmówca pokiwał głową.
– A powietrze macie czyste w Polsce?
– W miarę czyste. Ale tutaj jest czystsze. Więcej lasów, mniej miast.
Wysiadł po kilkunastu kilometrach na swojej farmie.
Speszeni rodacy
Tego samego wieczora chodziłem po Cuence. Standardowe zwiedzanie.
– Kurwa! – usłyszałem. Rozejrzałem się. Dwóch osiłków, obaj o posturze szafy. – No i kilku możesz napierdolić, ale w końcu przyjdzie jeden z kosą i cię zajebie.
Szedłem przez chwilę obok nich, po czym odwróciłem się i powiedziałem: dzień dobry.
Goście zbledli.
– Dzień dobry… – wybąkał niemrawo ten bliżej mnie.
– Panowie turyści? – zapytałem głośno i radośnie.
– Taa… – Tamten coraz bardziej unikał rozmowy.
– Nie spodziewałem się tu rodaków zobaczyć.
– No… wszędzie można… Polaków spotkać – odpowiedział tamten, po czym przyspieszyli kroku, żeby tylko dłużej ze mną nie rozmawiać. Zniknęli za rogiem, a ja poczułem nutkę złośliwej satysfakcji.
Wenezuelka ze sklepu obuwniczego
– On nie jest gringo, bo nie jest z USA! – broniła mnie dziewczyna z Wenezueli.
– Tutaj wszystkich spoza nazywamy gringo – odpowiedział jej rodowity Ekwadorczyk.
– No to chyba że.
Siedziałem i jadłem empanadę. Obok mnie dwie dziewczyny z salonu obuwniczego Bata. Przy wózku, oprócz właścicielki, stało dwóch mężczyzn. Wszyscy rozmawiali o mnie, a ja starałem się coś zrozumieć. Jedna z dziewczyn z Baty zapytała, ile płacę za hostel. 6$ za łóżko na sali zbiorowej.
– U mnie w domu może być za 5$ – roześmiała się. Ktoś rzucił dwuznacznym żartem. Wyłapywałem bardziej intencje niż znaczenie słów. W pewnym momencie rozmawiać ze mną próbowało pięć osób, a trzy inne stały i się przysłuchiwały, co też gringo ma do powiedzenia. W końcu wszyscy zjedliśmy, każdy poszedł w swoją stronę w atmosferze ogólnego rozbawienia.
Piotr Mateusz Bobołowicz
