Kategoria: Muzyka WNET

– Za perkusją usiadłeś w 1979 roku. Masz za sobą bogatą muzyczną przeszłość. Czujesz się muzykiem spełnionym?

– Tak… sporo już lat upłynęło, odkąd zamarzyłem sobie zostać gwiazdą rocka (śmiech). Walczyłem dzielnie o sławę, ale życie skorygowało te marzenia. Teraz jestem happy i cieszę się, że mogę bawić się muzyką, grać, współpracować z wieloma zdolnymi ludźmi i to dużo młodszymi ode mnie. Powiem ci Sławku, że czuć się spełnionym, to dla mnie pojęcie niepojęte. Zawsze czegoś mi będzie brakować, więc pewnie do śmierci będę czegoś szukał, a póki co, to oprócz zdrówka niczego mi nie brakuje. Cały czas poznaję młodych, zdolnych muzyków, dzięki którym czas mi się zatrzymał, więc nie czuję kompletnie ani upływającego czasu, ani różnicy wieku, jaka nas dzieli i to jest to coś, czego nie da się w zwykłej, szarej codzienności odnaleźć.

– Ostatnimi czasy starym, nieco zapomnianym przebojom dajesz nowe, drugie życie.

– Tak… kontynuuję swoją misję „ocalić od zapomnienia”. Szukam młodych, zdolnych muzyków, zespalam ich w jedną całość i chociaż potem oni odchodzą każdy w swoją stronę, to dzięki mnie poznają się i to mnie najbardziej cieszy.

– Odnajdujesz też i folkowe perełki.

– Folklor to piękna sprawa. Nawet nie uświadamiasz sobie, ile wspaniałych dźwięków powstało przed wiekami. Większość ludzi zna tylko Chopina, Mozarta i innych sławnych twórców muzyki klasycznej, a trzeba przecież pamiętać, że żyli kiedyś także twórcy i kapele, o których świat nigdy nie usłyszał i dlatego pasjonuje mnie odnajdywanie starych zapisków sprzed wieków wygrzebywanych z jakieś zapomnianej szopy sprzed 100 lat, a potem do takiego znalezionego tekstu bądź zapisanej nutami melodii wymyślam jakiś fajny aranż. Niestety, problem jest w tym, że kiedyś prości ludzie nie umieli robić zapisów nutowych, więc często nie ma jak odtworzyć melodii, ale czasami można odnaleźć np. zapisy z 1928 roku i to już jest prawdziwy rodzynek.
– „Mamy z Mietkiem bardzo różne podejście do muzyki” – stwierdził kiedyś Toffik. Jak więc udało się wam stworzyć tak zgrany duet?
– Podejście między nami nie zmieniło się i ma to swoje zalety. Toffik zawsze przyjmuje moje końcowe korekty i nawet jak trochę pomarudzi (śmiech), to i tak przyzna mi w końcu rację. Dlatego bardzo dobrze mi się z nim współpracuje i naprawdę bardzo mało jest takich muzycznych zdolniachów. Znam jedynie kilka takich osób i to w skali ogólnopolskiej.

– W klubie Grom w Gdyni w roku 1958 odbył się pierwszy rockandrollowy koncert w historii naszego kraju. Wystąpiła nasza pierwsza grupa mocnego uderzenia – Rythm and Blues. W sopockim Non Stopie na początku lat 60. rozbrzmiewały piosenki Czerwono i Niebiesko Czarnych. Czy te wydarzenia miały znaczący wpływ na to, co działo się w trójmiejskim rocku w latach 80. i czy szybszy dostęp do światowej muzyki dzięki marynarzom zza żelaznej kurtyny dawał wam poczucie trochę większej wolności niż rodakom żyjącym w głębi kraju?

– No na pewno. A co do lat 80., to chyba nie tylko w Trójmieście, ale wszędzie ktoś miał jakiegoś wujka marynarza czy też kolegę, który miał takowego, przez co miał ułatwiony dostęp do kaset i płyt. Gorzej było w latach 70. W latach 80. dla mnie osobiście najwięcej wiedzy w dziedzinie muzyki hard rocka, metalu itp. dawał mi mój ulubiony dziennikarz, którego osobiście miałem zaszczyt poznać – red. Marek Gaszyński i jego poniedziałkowa audycja o godz. 20:00. To tam właśnie poznałem masę wykonawców, o których PRL nie słyszał. Były też audycje Piotra Kaczkowskiego, więc ogólnie aż tak źle w 80. latach nie było. Zresztą były to moje najpiękniejsze muzyczne lata.
– Jak to się dzieje, że pamięć o takich kapelach jak Yaga czy Cytrus nieustannie żyje na Wybrzeżu?

– Co do pamięci o starych, zapomnianych zespołach, to akurat ja jestem takim typowym muzycznym melancholikiem. Lubię wspominać dawne czasy i wygrzebuję czasami jakieś dawne perełki, a potem staram się je ubrać w jakieś nowe, stare muzyczne „szaty” przy pomocy takich zdolniachów jak choćby Toffik. A co do składów, to przenika się tu „młodość” z jeszcze większą młodością (śmiech) jak wtedy, kiedy reaktywowałem swój stary zespół Foyer z lat 80., gdzie obecny, wymieszany skład świetnie się rozumie i uzupełnia. Sam jestem ciekaw, co z tego będzie.

– Co poczułeś, kiedy „Bycza krew” została przed kilku laty hitem irlandzkiego 3-lecia Polisz Czart, a „Necessary” twojego Setina zajął w tym podsumowaniu miejsce nr 3?

– Jestem bardzo happy, że ktoś wtedy na nas głosował i że dotarliśmy tak wysoko. Zwłaszcza cieszy wysoka pozycja „Byczej Krwi”. Co do Setina, to zespół chwilowo zawiesił działalność koncertową po to, żeby kiedyś ruszyć dalej w nowym składzie.

– Czy żyjący muzycy Cytrusa wiedzą o naszym sukcesie swojego kawałka w waszym wykonaniu?

– Mańka Narkowicza będę pamiętał aż do śmierci. To był świetny kolega i absolutny multiinstrumentalista. Podobnie Waldka Kobielaka, z którym znaliśmy się z jednego podwórka. Za to Andrzej Kaźmierczak – gitarzysta, główny twórca i kierownik zespołów Cytrus i Korba na wieść, że wygraliśmy, aż zaniemówił i jest mu niezmiernie przyjemnie, że przypomnieliśmy zarówno ten kawałek jak i zespół. Umówiliśmy się nawet pograć sobie parę ówczesnych kawałków na spróbowanie. Ja zresztą cały czas Andrzeja namawiam na reaktywacje zespołu. Mimo że nie ma już wśród nas śp. Mańka, to są inni, więc zawsze można to zrobić.

– Dlaczego Nasza PoliszCzartowa gwiazda Mietek i Toffik przeszła do historii i zastąpił ją nikomu bliżej nieznany Wołopaw?
– Zespół nazwaliśmy od naszych nazwisk – Wołoszczuk i Pawlak i tak zostało, a nazwa jak nazwa… jednym się podoba, a innym nie.
– Po „Byczej krwi” i „Jak lodu bryła” zrobiliście kolejne dwa covery z lat 80.: „Rock’n’roll na dobry początek” Budki Suflera i „A statek płynie” Korby. Co jeszcze planujecie wziąć na warsztat?
– Na pewno coś znajdziemy w otchłani zapomnienia i dołożymy do repertuaru. Na razie jeszcze nie wiem, co będę w stanie zaśpiewać, gdyż po długiej przerwie nie jest łatwo wrócić do wokalizowania. Na szczęście z każdym dniem forma powoli wraca.
– Czy po nagraniu waszego debiutanckiego albumu planujecie kolejne wydawnictwa pod szyldem Wołopaw, czy też projekt zmieni formułę i zaczniecie tworzyć nagrania autorskie oparte na stylistyce rocka lat 80.?
– To jest ciekawa myśl i w sumie rozmawialiśmy już o tym z Toffikiem. Czas pokaże. Jak dla mnie Toffik najbardziej czuje klawisze i tu powinien szukać swojej głębi muzycznej. Pcha się co prawda na inne instrumenty, bo grać potrafi, ale klawisze są mu przeznaczone.

– „W mediach od lat istnieje wciąż ta sama grupa ludzi, która dba o to, aby nikt nowy nie podszedł zbyt blisko. Zespołom bez układów pozostaje tylko grać w klubach za pizzę i lecieć z anteny w radiach niezależnych” – powiedziałeś kiedyś. Ostatnie lata pokazały, że muzyczny „beton” wciąż trzyma się mocno.
– Moje zdanie od lat się nie zmienia. Jeśli ktoś uważnie śledzi w ostatnich latach dobór uczestników Eurowizji, to wszystko wie. Ja wiem, dlaczego tak było, jest i będzie, a każdy moją wypowiedź może odebrać po swojemu.

– Gdzie i kiedy będziemy mogli zobaczyć Wołopawia na żywo i jacy muzycy będą was wspomagać?
– Póki co, to jeszcze zrobimy kilka kawałków, a muzyków na koncerty mamy w pełnej gotowości. Kontakt z publicznością, to rzecz najważniejsza i bezcenna.

– Zacznijmy od początku. Co to jest hip hop?

Albert Kowalewski: Przede wszystkim hip-hop to kultura i styl życia. W tę kulturę wpisują się 4 elementy: rap, graffiti, taniec i DJ. Każdy raper dąży do własnego niepodrabialnego stylu nawijania, czyli do tak zwanego w świecie hip-hopowym flow. W ten styl wchodzi wiele takich aspektów jak tematyka tekstów, balansujący rodzaj nawijania ze śpiewaniem i maniera, czyli np. dodawanie do wokalu chrypy, agresji bądź lansu. Każdy raper ma na to swój własny przepis. Niestety, na przestrzeni lat zwiększyła się ilość XeroBoyów, czyli osób, które kopiują flow od innych, nie mając własnej tożsamości.

– Jako pierwsze wyróżniłeś tematykę tekstów.

Albert Kowalewski: Co do samych tekstów, to treści są takie, jakie są, w zależności od tego, do jakiego słuchacza artysta kieruje słowa. Trzeba wziąć pod uwagę, iż odbiorcą tej muzyki zazwyczaj nie są literata czy poloniści, a młodzi i często wkurzeni na całą tę rzeczywistość, w jakiej przyszło im żyć ludzie. Dlatego też i treści niosą za sobą agresję, słowa otuchy bądź marzenia o lepszym jutrze. Często teksty raperskie podawane są z domieszką kolokwializmu i brutalnej rzeczywistości, na którą osoby wysoko sytuowane nie chcą patrzeć i udają, że taki świat ich nie dotyczy lub co gorsza – nie istnieje.

– Co takiego jest w rapie, że z taką łatwością sprowadził znajdującą się na szczytach popularności muzykę rockową do poziomu undergroundu, zwłaszcza, że rap przyszedł do nas z kompletnie obcego kulturowo nam świata?

Albert Kowalewski: Uniwersalizm zmieszany z inteligencją oraz szczyptą geniuszu (śmiech). To wszystko powoduje, że hip-hop i rap nigdy się nie ze starzeją. Mogą zmieniać się bardzo, mogą pójść w takie kierunki, że nawet dla mnie – osoby, która uważa się za artystę otwartego na wszystko i wszystkich, może się to nie podobać, ale to nadal będzie rap i hip-hop. Problemem rocka i każdej innej muzyki aspirującej do miana kultury wyższej jest moim zdaniem to, że jest on mocno zakorzeniony w przeszłości. Jako artysta pracuję w studiu z wieloma osobami siedzącymi w różnej muzyce, mam własną kapelę grającą na „żywych instrumentach”, z którą też koncertuję, dzięki czemu mogę powiedzieć, że jednak mało osób chce się rozwijać muzycznie, a przede wszystkim są to muzycy grający rocka. Być może jest to określenie kontrowersyjne, ale tak to odbieram. Ludzie siedzący w rocku uważają swoją muzykę za najlepszą na świecie i wszystko, co jest nowe lub inne, jest mówiąc kolokwialnie „ch…” (śmiech). Taki muzyk robiąc rocka, nie wyobraża sobie, że ktoś mógłby dodać tam jakąś elektronikę w stylu dubstep, lub powykręcać coś nietuzinkowego. W rapie nie ma takiego problemu. Ta muzyka podąża za trendami, gdzie inne style muzyczne twardo pozostają okopane przy swoich starych ideałach i racjach.

– Adam Piechocki/PIH, Adam Chrabin/Te-tris, Bartłomiej Huk/Hukos, Michał Banaszek/Bezczel Karol Pogorzelski/Pogz… O kim zapomniałem, jak duża jest scena hiphopowa Białegostoku i kiedy powstała?

Albert Kowalewski: Przede wszystkim zapomniałeś o mnie (śmiech). A tak poważnie, to jest to naprawdę duża scena. Jeżeli mówimy o artystach, którzy wyszli na scenę ogólnopolską, to są to: Lukasyno/Non Koneksja, Cira, Fabuła, P.W.R.D. i Fat Brutal Sound. Co do undergroundu, to jest tam rzesza ludzi i składów jak np. Pankrac, Real, Wojtas, Wizja Lokalna i wiele, wiele innych i aby je wszystkie zobaczyć, zapraszam na koncerty. Scena hip-hop w Białymstoku powstała we wczesnych latach dziewięćdziesiątych, a pierwsze koncerty odbywały się w nieistniejącym już klubie Fabryka – kolebce białostockiego hip-hopu. Tam zaczynali JedenSiedem (PIH & Tymi), Ten Skład/Profesory (Lukasyno & Zajka & Czarny & Bober & Taz & DeJot), P.W.R.D, Rubikon, D.W.A, Plan B, FLM, Happening, LSP, Terio, Raz Dwa Rym, Viza no i rzecz jasna Babillon (śmiech). Kiedyś było trochę inaczej. Każdy miał do siebie większy szacunek  i przede wszystkim robił dobry kawałek rapu w swoim stylu.

– Co to jest „Szary Styl” i dlaczego mówisz o nim „niepowtarzalny”? 

Albert Kowalewski: To mój własny styl niepodporządkowany żadnemu kanonowi. Składa się na niego wiele rzeczy: flow, styl życia, tematyka tekstów, maniera, miejsce pochodzenia i moja własna muzyka. To wszystko tworzy ten niepowtarzalny „Szary Styl”. Wiele osób zarzuca mi, że to co robię, to nie jest rap. Ja odpowiadam im tak: to jest „Szary Styl” – czytaj mój własny styl. Ja nie zamykam się w określonym kanonie muzycznym. Jak już wspomniałem wcześniej, współpracuję z wieloma muzykami z różnych gatunków i po prostu robię swoją muzykę. Mam korzenie hip-hopowe i w mojej muzyce je słychać, ale to co robię, nie nazwałbym hip-hopem czy rapem, a właśnie „Szarym Stylem”.

– Powróćmy do roku 1993. Jaką pozycję w Białymstoku miał Skład Junior & Gary & Mati i w jakich okolicznościach tam trafiłeś?

Albert Kowalewski: Nazywaliśmy się Babillon i byliśmy dość znaczącą ekipą w tamtym czasie. Nie będzie nadużyciem, jeśli powiem, że rozkręcaliśmy wtedy kulturę hip-hopową w Białymstoku. Organizowanie koncertów w Gwincie i Kręgu to głównie moja inicjatywa, która przeszła potem do kanonu stylistycznego miasta. Dzisiaj wielu raperów, którzy są znani na ogólnopolskiej scenie, gdy spotykam się z nimi, przybija mi piątkę i mówi – to dzięki tobie zacząłem rapować lub – u ciebie na sesji studyjnej pierwszy raz stałem za mikrofonem. To jest miłe, a zarazem motywujące. Czas, abym sam wziął sprawy w swoje ręce i wyszedł z cienia. Zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby usłyszała o mnie Polska, a może i cały świat (śmiech). Skład Babillonu powstał dość nietypowo. Cała nasza trójka uczyła się w jednej szkole – w „Elektryku”. Podczas jednej ze szkolnych imprez wystąpiłem rapując. Po imprezie podbił do mnie Gary pytając o bity i czy nie chciałbym z nim nawijać. Trzecią osobą był Mati – jego ziomek z klasy. Tak oto trzech zajaranych w rapie typów stworzyło skład i coś tam osiągnęło (śmiech).

– Występ na ścieżce dźwiękowej do filmu Sylwestra Latkowskiego „Klatka” to chyba ważny moment w twojej karierze artystycznej. Co czułeś i jak odbierasz dziś to wydarzenie z perspektywy lat?

Albert Kowalewski: O kurcze… dalej to czuję! Naprawdę było to świetne doświadczenie i ciekawe wyzwanie. Aby dostać się na tą ścieżkę dźwiękową, musieliśmy jako ekipa wygrać konkurs, bo tylko najlepsi z Białegostoku mieli możliwość wystąpienia na niej. No i stało się. Dostałem telefon od Bazyla – gościa, który posiadał kontakt z panem Latkowskim i powiedział, że nasze dwa numery spodobały mu się i chce, aby znalazły się właśnie na tej płycie. Jako nieliczni posiadaliśmy wtedy dwa numery. Większość składów miała tylko po jednym, a my – bum niespodzianka! (śmiech). Oprócz nas jeszcze tylko Głos Ulic i de fakto – nasze ziomki z tego samego studia nagraniowego też mieli dwa numery. Po tym projekcie – przyznam – uderzyła nam trochę sława i woda sodowa do głowy. W tamtym czasie w świecie hip-hopowego undergroundu staliśmy się bardzo rozpoznawalni, każdy chciał być blisko, każdy chciał nagrywać i pojawiać się w naszym towarzystwie. Wtedy też pojawiły się problemy z alkoholem, używkami i dziewczynami. Każdego młodego artystę to spotyka, a zwłaszcza takiego, który nigdy nie przypuszczał, że może stać się rozpoznawalnym. Teraz patrzę na siebie z tamtych czasów bardzo chłodnym okiem i widzę, jak mógłbym być dziś daleko, gdybym był wtedy mądrzejszy. No ale cóż… nie byłbym chyba dzisiaj takim, jaki jestem, gdybym nie miał tych doświadczeń z przeszłości. Na koniec dodam, że można mnie – dwudziestokilkuletniego chłopaka z bloków na Spotify cały czas usłyszeć wpisując: Klatka Sylwester Latkowski, a moje numery to Babillon – „Spisani na straty” i Babillon – „Bez kompromisu”

– W latach 1997 – 2005 ukazywał się w Polsce bardzo ważny dla rap kultury magazyn „Klan”. Czy łatwo było trafić na jego składanki i ile razy się tam załapałeś? 

Albert Kowalewski: Nie było łatwo. Dzisiaj dla młodych ludzi może okazać się to dziwne, ale czasopismo „Klan” to była biblia i zbiór praw dla młodych raperów. Oprócz „Klanu” było jeszcze czasopismo „Ślizg” ze znanym komiksem „Jeżem Jerzym”(śmiech). Te dwa tytuły wydawnicze wyznaczały wtedy trendy, a pojawienie się w nich było dla młodych raperów szczytem marzeń oraz drogą do kariery. Wszyscy się tam pchali i każdy chciał tam wystąpić. Jako Babillon raz nam się udało i może to też zaważyło później na tym, iż wystąpiliśmy na ścieżce dźwiękowej pana Latkowskiego. W samochodzie cały czas jeszcze mam tę składankę z „Klanu”. Jest totalnie zjechana i ostro porysowaną, ale mój numer ciągle gra (śmiech). Kurde, gdy tak wracamy do tamtych chwil, to łezka  mi się w oku kręci. Było ciężko, ale to był dobry czas i piękne wspomnienia.

– Co kryje się pod szyldem Junior/Babillon Production?

Albert Kowalewski: Ja! (śmiech). Jest to prezentacja mnie, nie jako rapera, ale jako producenta muzycznego. Mój obecny producent Janusz Balczun z iStudio, z którym właśnie zacząłem na nowo swoją muzyczną karierę, powiedział – Albert ty jesteś samowystarczalny i to lubię. Sam możesz produkować i robić bity. Po rozpadzie Babillonu, zacząłem wykręcać bity jak i zajmować się produkcją dla innych raperów. Przyjąłem wtedy pseudonim Junior/Babillon Production. Ta forma została zaczerpnięta przeze mnie ze znanego serwisu SoundClick, gdzie zagraniczni producenci sprzedawali swoje bity za dość dobre pieniądze, a że ja też chciałem tak zarabiać, więc poszedłem za ciosem jak oni. Sprzedałem klika bitów właśnie na SoundClicku i Allegro oraz wyprodukowałem trzy płyty kilku raperom z Białegostoku i okolic. Te ostatnie projekty były naprawdę dobre, ale wszystko rozbija się o pieniądze, bez których nie zrobisz dziś dobrej promocji swojej płyty. Dlatego też wielu lokalnych raperów niekiedy z o wiele lepszym materiałem, niż to, co wychodzi legalnie, zanikają w podziemiu, bo rzeczywistość mówi – dawaj hajs na rachunki, a ty… robisz rap za friko. Co wtedy robią? Odstawiają kochaną muzykę na bok, emigrując na obczyznę za chlebem.

– Od kiedy istnieje legalna produkcja „Albert Kowalewski”?

Albert Kowalewski: Projekt legalnej produkcji w mojej głowie krystalizował się już trzy lata wstecz, ale konkret powstał dwa lata temu we wrześniu, gdy poznałem Janusza Balczuna – mojego producenta i realizatora dźwięku. To jemu zawdzięczam wprowadzenie mnie znów na te tory, którymi teraz jadę i jestem szczęśliwy. To on dał mi ponownie wiatr w skrzydła, uwierzył we mnie i już wiem, że była to dobra decyzja. Z każdą nową produkcją powstają lepsze i bardziej profesjonalne numery. Zawsze w trakcie tworzenia oprócz syntetycznych i analogowych brzmień są też i „żywe instrumenty” grane przez najwyższej klasy muzyków, którzy współpracują z Januszem od lat, co daje mi i moim produkcjom jakość najwyższej próby. Wychodzę bowiem z założenia, iż jesteś tak dobry, jak dobrzy są ludzie, z którymi pracujesz, a ja pracuję z najlepszymi.

– Co w świecie hiphopowym oznacza termin „wydawać nielegale”? 

Albert Kowalewski: „Wydawanie nielegali” to przede wszystkim sprzedaż bądź rozdawanie swojej muzyki wśród znajomych we własnym zakresie bez pomocy żadnej wytwórni. Sama nazwa nielegal mówi, że są to nielegalne produkcje, czyli niezarejestrowane utwory muzyczne, a przy ich sprzedaży nie ma odprowadzanego podatku do państwa, a tego typu twórcy najczęściej nie są zarejestrowanymi w ZAIKS i innych instytucjach oraz nie mają założonej działalności gospodarczej, gdzie w PKD byłaby wpisana działalność artystyczna. Muzyka nie jest ich źródłem dochodu, a jedynie pasją, którą kochają. Na tym właśnie polega „wydawanie nielegali”.

– Współpracujesz z wieloma artystami nie tylko z nurtu hip-hopowego. Uważasz, że muzyka powinna was artystów łączyć, a nie dzielić. Z kim spoza rapu współpracujesz i jak muzyka hiphopowa jest przez nich odbierana? 

Albert Kowalewski: Muzyka zawsze powinna ludzi łączyć, a nie dzielić. Przed laty właśnie muzyką, tańcem i śpiewem często rozładowywano ciężką atmosferę, konflikty i pojednywało się zwaśnione strony. Dlatego, że takimi zasadami i ja się kieruję, współpracuję niemal z każdym, kto chce ze mną grać – oczywiście, jeżeli jest dobry w tym, co robi. Jak już mówiłem wcześniej, robię „Szary Styl”, czyli swoją własną muzykę i każdy, kto ze mną współpracuje, daje coś od siebie. Gitarzysta grający metal da mi kozacko brzmiącą mocną gitarę wraz z riffem i solówką, basista grający funk podaruje pięknie płynący i bujający bass, a perkusista jazzowy zajebiście pulsującą perkusję. To wszystko przyprawione jeszcze zostanie świetnym klawiszowcem ambientowym, który da mi przestrzeń w stylu Vangelisa, bądź wykręci mi brzmienia w stylu dobrego West Coast’u, a na koniec wchodzę ja cały na biało (śmiech), z moim rapem. Czyż nie rysuje ci się Sławek kawał zajebistego numeru, bo mi tak i to bardzo. Czy to będzie rap bądź hip-hop? Raczej nie. Czy to będzie „Szary Styl”? Zdecydowanie tak! Ludzie, z którymi współpracuję, bardzo dobrze odbierają rap i hip-hop i często jarają się tym, co robię ja i inni artyści hip-hopowi, nie są zamknięci tylko na jedną muzykę i to właśnie odbieram za obustronny szacunek wobec siebie. Wszyscy moi ludzie, z którymi współpracuję wiedzą, iż mając pojęcie na punkcie określonego kanonu muzycznego, można go wtedy przełamać i zrobić coś zupełnie innego, balansując pomiędzy starym i znanym, a nowym i genialnym.

– Świat raperów zawsze owiany był mgłą tajemnicy, posiadał własny kodeks honorowy i wykreował niezwykle wyrazisty styl bycia, ciuchy i gadżety. Czy da się oddzielić bycie raperem od całego tego anturażu i funkcjonować na rynku muzycznym bez subkulturowej przynależności?

Albert Kowalewski: My raperzy jesteśmy jak samuraje. Jedni mają swojego Pana, jakim jest wytwórnia, inni tacy jak ja są Roninami – samurajami bez zwierzchnika. Tak, posiadamy kodeks honorowy mówiący, co możesz, a czego nie możesz zrobić, bo dostaniesz ekskomunikę. Pierwsze przykazanie to „bądź prawdziwy”. Czy to w tekstach, czy w życiu. Nigdy nie nawijaj o tym, co ciebie nie dotyczy i nigdy nie wyrzekaj się swoich zasad i ideałów. Chyba największą bolesną medialną ekskomuniką w świecie hip-hopowym było wyrzucenie z niego Jędkera z WWO po tym, co zrobił w projekcie Monopol. Niestety, ale prawda jest taka, że do dzisiaj jest on tematem drwin i braku szacunku. Ostatnio oglądałem z nim wywiad na YouTube na kanale CGM.PL – Trudne Pytania i widać, że stara się naprawić swój błąd, ale jakoś mu to nie wychodzi. Kibicuję mu, bo wydaje się być spoko ziomkiem, który gdzieś tam zabłądził i zagalopował się w tej swojej karierze. Zawsze będzie mieć u mnie kredyt zaufania, zwłaszcza za płyty WWO. No cóż zrobisz… wychowałem się na nim i jego muzyce i może dlatego sercem jestem z nim. Być może dlatego identyfikuje się z nim, bo w życiu też błądziłem i byłem wiele razy odrzucany. Słuchałem jego nowych numerów i powiem szczerze, że chętnie bym go wyprodukował na nowo, bo to, co wrzucił na YouTube mnie nie powaliło. Co do ubrań i ogólnie samego biznesu muzycznego to uważam to za props – za coś dobrego. Muzyka to biznes, a skoro można na wielu rzeczach zarabiać pieniądze, to czemu nie? Ja sam niedługo otwieram swoją własną kolekcję ubrań i butów, jak tylko do końca dopnę sprawy umów i kontraktów. Ups… mały spoiler (śmiech). Czy da się oddzielić rap od tego całego anturażu i subkulturowej przynależności? Oczywiście że tak. Ja jestem tego najlepszym przykładem. „Szary Styl” opisany wcześniej jest odpowiedzią na twoje tak postawione pytanie.

„Twarde zasady”, czyli mówisz, jak jest bez zbędnej ogłady. To jest nasz świat, nasz krzyż, nasze piekło… Z czym rozliczasz się w tym utworze i kto powinien te słowa usłyszeć?

Albert Kowalewski: Każdy mój numer zawiera przesłanie do kogoś. Ten numer został napisany, po zakończeniu mojego burzliwego związku z dziewczyną. Byłem w niej bardzo zakochany. Tak bardzo, że z kwiatami płakałem pod jej drzwiami. Nic z tego nie wyszło, bo z jej strony to nie była miłość i po tym wszystkim napisałem ten numer. Byłem bardzo zły na to, jak mnie potraktowała i dlatego numer jest dość agresywny. Najważniejsza linijka w całym kawałku i myślę, że chyba najważniejszy wers w całym moim dotychczasowym życiu, to wers znajdujący się w drugiej zwrotce na samym końcu: „(…) Przykład związku na dobre i złe. Jeśli mówię, że Cię kocham. To k… kocham Cię (…)”. To oznacza, że w miłości nigdy nie powinno być jakieś „ale”, bo jeżeli tak jest, to nigdy nie była miłość. Numer „Twarde Zasady” mówi też o mnie, że jestem gościem, który kieruje się w życiu odpowiednimi wartościami. Pierwsza zasada – nie kłam i nie ściemniaj.

– W „Milionach łez” też rozliczasz się z ciemną stroną mocy. Mordowanie zwierząt, narkomania wśród dzieci, zabijanie słowem, handel kobietami, czyli kwintesencja Babilonu. Myślisz o kontynuacji tego tematu i czy są realne szanse, aby zatrzymać zło?

Albert Kowalewski: Tak, myślę nad pociągnięciem tego wątku. Ten numer został nagrany bardzo dawno temu. Stary tekst, stare flow, nagrywka w domu. Dzisiaj zrobiłbym go zupełnie inaczej  i wykozaczył maksymalnie. No, ale dzisiaj jestem innym człowiekiem (śmiech). Ten numer też powstał po czymś. Napisałem go po rozpadzie Babillonu. Jest tam taka linijka ”(…) Miliony słów niepotrzebnie powiedzianych (…)”. W tamtym czasie była to ważna sentencją, która spowodowała rozpad ekipy. Co do samego przesłania numeru, to dobrze zauważyłeś, że mówię w nim o biblijnym Babilonie, ale tak naprawdę słowa kieruję do mojego Babillonu. Chyba jesteś pierwszym, który potrafił złożyć zaszyfrowany tekst do kupy. Czy są szanse na zatrzymanie zła? Hmm… są, jeśli wyrzucimy z naszego, życia ideologie społeczne, kulturowe i duchowe i staniemy się tak naprawdę Panami własnego życia. Dziś jesteśmy sterowani, nie mamy własnego zdania, podążamy za masą. I choć jako jednostka potrafilibyśmy, żyć w zgodzie ze sobą, to jako grupa przyjmujemy ideały społeczne, które nie zawsze są dobre. Chcesz być dobrym człowiekiem – bądź sobą, nie podążaj za modą, nie daj innym sterować. Tak to widzę.

– „Gdzie są moi ludzie” to kwintesencja klubowego życia pełnego „chętnych panienek” i „napalonych ziomków” czy kryje się w tym utworze coś więcej?

Albert Kowalewski: Zdecydowanie tak. Numer tak naprawdę mówi o koncercie, o ludziach przychodzących na mój występ, który okazuje się bibą totalną. Moja muzyka ich tak ponosi, że ukazuje ich skrywane pragnienia i żądze. Gdy pisałem ten numer, oglądałem film „Pachnidło: Historia mordercy”. Tam na końcu jest ostatnia kulminacyjna scena, gdy główny bohater ukazuje wszystkim swój idealny zapach. Zapach się unosi i przejmuje powoli całe zgromadzenie. Zapach jest tak niezwykły, że wyzwala w ludziach najskrytsze, żądze i pragnienia. Całe zgromadzenie wiedzione tym zapachem popada w masową orgię. Tak i jest z tym numerem. Tylko zamiast zapachu, mamy tutaj moją muzykę, ale schemat jest ten sam.

– Lubisz pokazywać, jak powstają twoje utwory, w Internecie można obejrzeć, jak powstawały „Twarde zasady”, a także jak tworzysz bity. Czy taka interakcja z odbiorcami twojej muzyki przekłada się na zacieśnienie waszych więzi, a co za tym idzie kreowanie twojego środowiska?

Albert Kowalewski: Zdecydowanie tak. Jeszcze dziesięć lat temu, nie myślałbym o tego typu promocji i pozwalaniu ludziom z zewnątrz zaglądać mi przez ramię, ale dzisiaj mamy trochę inny świat. Dzisiaj artysta musi być bliżej słuchaczy. Musi im oddać część siebie, aby dotrzeć ze swoją muzyką. „(…) Taki mamy świat, takich mamy ludzi (…)”. Cytując mój tekst z „Twardych Zasad”. Dzisiaj modnym stało się słowo być – z angielskiego „social”, czyli otwartym dla społeczeństwa. Gdy publikuję swoje materiały czy to na Facebooku, czy na Instagramie, cały czas przemycam część swojej twórczości po to, aby ludzie się z nią zaznajamiali i przede wszystkim poznali. Z drugiej strony jest to też dobry sposób promocji moich produkcji. W końcu gram tutaj podwójną rolę – rapera i producenta. A nóż… może ktoś będzie zainteresowany współpracą w stylu wyprodukowania mu płyty.

– „Myślę o Tobie” łączy w sobie rozważania o uczuciach i pożądaniu, które są efektem rozstania. 

Albert Kowalewski: „Myślę o Tobie” powstało po zakończeniu przeze mnie związku z dziewczyną, która wiecznie nawijała o swoim byłym. Była nieuczciwa w stosunku do mnie w taki sposób, iż wchodziła w nowy związek ze mną, nie zamykając wcześniejszego. I o tym też jest ten numer. Każdy z nas pewnie kiedyś był w podobnej sytuacji.

– Rap to nie zabawa już – przed wielu laty powiedział Abradab. Czym rap jest dla ciebie osobiście i jak widzisz jego przyszłość w Polsce?

Albert Kowalewski: Dla mnie rap i ogólnie muzyka to business i to całkiem duży. Trzeba tylko wiedzieć, jak go złapać za jaja. Jeżeli będziesz do niego podchodził niepoważnie bądź zajawkowo, to nigdy na nim nie zarobisz i do tego wszyscy będą traktować cię zdawkowo. Prosty przykład: koncerty zawsze graj za hajs. Dla mnie ci, co grają za friko, to po prostu frajerzy. Taka jest prawda. Ludzie przychodzący do klubu, gdzie na plakacie jest wpisana twoja ksywa bądź nazwa ekipy, którą reprezentujesz, przychodzą na ciebie a nie tylko do klubu się najebać. Klub za bilety bierze hajs. Ty zgadzając się grać za kartki na piwo bądź za friko jesteś dymany bez mydła. Szczerze nie widziałem, aby ktoś z elektrowni przyszedł i powiedział: Wie pan co, w tym miesiącu prąd ma pan za darmo, bo zagrał pan koncert charytatywnie (śmiech). Rachunki nie zapłacą się same, więc nie bądź frajerem i nie graj za friko. Ja nie jestem. Wolę nie grać w ogóle koncertów i poszerzać swój fan poprzez mój kanał na YouTube, niż frajerzyć za darmo. Taką mam filozofię. Abradab miał rację – rap to nie zabawa – rap to business. Jaką widzę przyszłość Rapu w Polsce? Hmm… niech pomyślę. Pozytywnie, jeżeli raperzy zamiast ładnie się ubierać w markowe ciuchy, zaczną bardziej stawiać na styl, muzykę i przekaz. No i jeśli zaczną eksperymentować z gatunkami. Jeśli tak się stanie, to rap zawsze był, jest i będzie na topie wśród młodych ludzi, bo tak naprawdę to młodzi ciągną tę muzykę i powodują, że wciąż jest na topie.

– „Chyba już najwyższy czas, aby zrobić coś dla siebie i móc postawić z dumą na półce jako swój dorobek muzyczny?” – piszesz na swojej stronie. O czym marzysz najbardziej?

Albert Kowalewski: O drugim dziecku (śmiech). Jestem po rozwodzie i z pierwszego małżeństwa mam cudownego synka Dawida. Pewnie nie spodziewałeś się takiej odpowiedzi co (śmiech)?

– Przyznam szczerze, że trochę mnie tym zaskoczyłeś, ale jak najbardziej pozytywnie.

Albert Kowalewski: Wbrew pozorom, to na jaką osobę się kreuję, a jaką jestem na co dzień, to dwie różne persony. Jestem jak Doktor Jekyll i Pan Hyde (śmiech). Na teledyskach, przedstawiam się jako imprezowicz z ciężkim hardcorowym stylem życia, a naprawdę jestem spokojnym molem książkowym. Mam półki zabite literaturą każdego pokroju. Uważam się za otwartego intelektualistę z własnym poglądem na życie. Jestem też programistą i nie będę skromny, jednym z lepszych. Dzięki temu finansowo też nie narzekam. Robię doktorat z automatyki i robotyki, buduję w wolnych chwilach roboty, jestem fanem „Gwiezdnych Wojen”, sklejam modele i interesuje się historią. A na koniec tego wszystkiego, jestem muzykiem, który chciałby zobaczyć na półce w końcu swoją płytę i powiedzieć: „Widzisz Dawid, tatuś kiedyś miał marzenie, aby nagrać swój własny materiał studyjny i po latach pokazać Ci go kochany synku. Masz i wiedz, że to tylko od Ciebie zależy, czy będziesz realizować swoje marzenia, czy nie. Bardzo Cię kocham i wspieram, a to jest kawałek dla Ciebie kochanie. ” I puszczę mu numer „Synu garda wysoko”. Ten numer nagrałem specjalnie dla Dawida i będzie na płycie. Tak oto Sławku poznałeś mnie i moje poglądy. W niektórych aspektach są dość kontrowersyjne, w niektórych zaś chyba są poglądami każdego normalnego człowieka. Zapraszam ciebie i twoich czytelników na mój kanał na YouTube i proszę o subskrybowanie oraz… widzę was wszystkich pod sceną na moich koncertach. Piona i pozdro wszystkim. Elo!

Jesteś artystą o wyjątkowej wrażliwości, który tworzy kulturę wyższą promującą ponadczasowe wartości etyczne i kulturowe. Twoja muzyka inspirowana jest życiem, przez co wzbudza emocje słuchaczy prowadząc ich do osobistych przemyśleń. Dlaczego nie sprzedałeś się komercji i nie tworzysz piosenek o oczach zielonych lub koszeniu zarośniętej… zaraz, czego to? Aaaaa łąki? 

No widzisz – bo o oczach zielonych już ktoś piosenkę stworzył (śmiech), ale do sedna. Mój organizm biologicznie nie znosi komercji. Tworzenie to wolność, to niezależność, to sposób demokratycznego dialogu z drugim człowiekiem. Ta przestrzeń dla mnie jest kluczowa, a jej świadomość najważniejsza. Ja tak czuję, tak piszę, tak nagrywam i poddaję się ocenie moich działań przez widza czy słuchacza! Koniec – kropka. Twórca – odbiorca i żadnych pośredników.

To, co rzuca mnie w twojej muzyce na kolana, to rzadko spotykana dziś precyzja w takim doborze tekstów, aby słuchacz nie wiedział czym bardziej powinien się zachwycać – perfekcyjną warstwą aranżacyjno-instrumentalną, czy przekazem? Ile lat dorastałeś do osiągnięcia takiego kunsztu i czy jeszcze można zrobić to lepiej?

Bardzo ci dziękuję za te słowa. To komplement od człowieka, który słyszał już siedemset pięćdziesiąt cztery tysiące słów i dźwięków. Od zawsze czułem, że przekaz do słuchacza powinien wychodzić ode mnie na maksa, a więc najlepiej jak w danej chwili potrafię. Oczywiście zawsze jest to zależne od stanu emocji, dyspozycji dnia i wielu innych czynników, ale liczy się aby intencje takie były zawsze. No i ważne jest też podglądanie wielkich, uczenie się od nich, wyciąganie wniosków oraz rozmowy. Trzeba aspirować do lepszych od siebie, stale podglądać jak oni to robią. ToTo, Sting, Bruce Dickinson i wielu innych.

W roku 2001 wraz z Tomaszem Sową stworzyłeś zespół Kompilacja, z którym grywałeś głównie koncerty charytatywne na leczenie swojego chorego syna Kuby. Czy można powiedzieć, że artystą stałeś się z potrzeby serca i ojcowskiej miłości?

To kluczowy czas w moim muzycznym życiu (nie mówię o prywatnym, bo to jest poza dyskusją). Właśnie Kompilacja dała mi możliwość uczenia się, jak to jest pisać, grać próby, gadać o muzyce, występować na scenie, kłócić się o frazę, zmieniać muzyków, gdy coś nie gada, obrażać się i godzić, bronić swoich racji, nagrywać w studiu i setki innych drobiazgów o kalibrze od pistoletu do dział pancernika Yamato.

Kompilacja wykonywała takie utwory, jak: „Koncert”, „Wieczór”, „My”, „Szanon”, „Będzin”, „W samotności”, „Teatr Okruszek”, „Spadające ptaki”, wszystkie z muzyką skomponowaną przez Tomasza Sowę i z twoimi słowami. Jak po blisko 20 latach wspominasz tamten repertuar?

Niektóre utwory gram na koncertach do dziś. To był bardzo piękny, okropnie ciężki, ale i kluczowy czas w moim muzycznym życiu i nikt nie zabierze mi tego sentymentu, tych wspomnień i zawsze będę to pamiętał – o przepraszam nie ”to ” – Kompilację będę pamiętał zawsze!

Współpracowałeś w tamtym czasie z wieloma muzykami. Poza wspomnianym Tomaszem Sową byli to: Sławomir Kalbarczyk, Piotr Radecki, Arkadiusz Kaliński, Dariusz Budkiewicz, Robert Sitko, Tomasz „Simon” Nowakowski. Jak udało się zebrać tak znakomitych instrumentalistów 34-latkowi, który odważnie uwierzył w swoje artystyczne talenty i sceniczne umiejętności?

Zawsze czułem, że muszę się wiele uczyć, zawsze czułem, że ci goście tak wiele potrafią, i zawsze czułem, że spotkał mnie zaszczyt, że chcą ze mną pracować. Pytasz jak mi się udało? Wiesz… może oni mnie troszkę lubili po prostu (śmiech). To jest zawsze banalne, bo musi być chemia jak we wszystkim i… była! I działała w obydwie strony. Powstawały teksty, muzyka, nagrania, koncerty, sesje zdjęciowe, projekty okładek, teledyski, a więc była chemia czy tam fizyka. Zwał jak zwał.

Zespół oprócz niewielkich grywał też czasami i duże koncerty jak te w Teatrze Dzieci Zagłębia w Będzinie. Bywały nawet występy z takimi gwiazdami jak: Ewa Bem, Michał Bajor, Marcin Daniec, Kabaret Rak i Kabaret Długi, Cezary Pazura, zespół Dżem. Czy do dziś utrzymujesz kontakt z tymi wszystkimi znakomitościami i czy nie myślałeś, aby ich zaprosić za rok na swoje 20-lecie pracy artystycznej?

Jasne że utrzymuję. To są fantastyczni artyści i twórcy, a wtedy trafiałem na nich nieprzypadkowo. Ceniłem ich i to była podstawa. Z Grupą MoCarta robiłem później wiele rzeczy. Córka Michała Sikorskiego zaśpiewała ze mną utwór Koncert, a więc cały czas jesteśmy w kontakcie, a co do ich zaproszenia, to kwestia pomysłu, organizacji i kilku innych czynników, ale…

Wraz z Karoliną Kindler współtworzyłeś ilustrowaną bibliografię swojego pierwszego zespołu. Gdzie dziś można jeszcze znaleźć to wydawnictwo i dlaczego Kompilacja przestała istnieć?

Ooo dobre pytanko. U fanów i jedna u mnie, bo archiwizuję wszystkie wydawnictwa. Jeśli chodzi o Kompilację, to był początek, rozwinięcie i zakończenie. Formuła się wyczerpała, ilość koncertów, które pomagały w walce z choroba mojego syna, zaburzyła normalne funkcjonowanie – zespół nie generował przychodów. Dostawałem wyłącznie charytatywne propozycje i zaczęto nas szufladkować, atmosfera gęstniała. Przybył nowy manager, bo ja nie dawałem już rady godzić wszystkich obowiązków. Manager okazał się nieuczciwy. Same złe czynniki. Pękło i rozstaliśmy się, jednak z perspektywy lat do końca życia będę wdzięczny każdemu z mużyków Kompilacji za to, co uczynili dla mojego syna i zawsze będę o tym pamiętał.

Po zakończeniu współpracy z zespołem Kompilacja w roku 2008 powstało Grzegorz Majzel Trio, w składzie: Marcin Janus, Anna Janus, Konrad „Koniu” Burzyński i Grzegorz Majzel. Było to czterech muzyków, którzy dzięki tak małemu składowi i dzięki swojej wszechstronności byli bardziej mobilni i mogli częściej koncertować, zwłaszcza kameralnie. Czym zasadniczo różniła się muzyka tego składu od tego, co grała Kompilacja i gdzie tym razem znalazłeś swoich muzyków?

Po odejściu z Kompilacji chłopcy grali jaszcze troszkę z innym wokalistą. Miałem kryzys i uznałem, że nie będę już działał muzycznie i wtedy wydawało mi się, że do grania już nie wrócę. Trwało to około 1,5 do 2 lat, dokładnie nie pamiętam. No i co? Odpocząłem, odbudowałem się i mózg przywołał mnie do porządku. Znów zacząłem pisać. Doświadczenia z dużym składem Kompilacji powodowały, że chciałem być ostrożniejszy. Mniejszy skład – mniej problemów i łatwiejsza logistyka. Trio stanowiło „kompilację” muzyki z tekstem, może troszkę literacką z elementami ballady. Ktoś nawet napisał w jednej z gazet, że z elementami jazzu i bluesa, ale ja się z tym całkowicie nie zgadzam. Nic z jazzu tam nie było i z bluesa też nie.

W tym składzie powstały takie utwory jak: „To nie gwiazdy” (Marcin Janus, Jacek Golonka) – jedyny do tej pory utwór, do którego słów nie napisałeś ty, „Literaci” (Marcin Janus, Grzegorz Majzel) i „Pytania do życia” (Marcin Janus, Grzegorz Majzel). Śpiewasz w nich o naszym zagubieniu w Kosmosie i zastanawiasz się nad kształtem życia ludzkiego. Czy zdarzało się, że po koncertach pochodzili ludzi z widowni i odnosili się na gorąco do treści twoich piosenek?

Tak, tak, tak! A skąd ty to wiesz? Kurcze, zadajesz pytanie jakbyś tam był!

Pewnie to ta moja wrodzona empatia (śmiech).

Tak to właśnie było. To ważne dla mnie utwory, które także wykonuję obecnie. Sensem mojej drogi jest rozmowa o tym, co przedstawiam w swoich tekstach. Taką drogę obrałem – uczę się od moich słuchaczy, a oni – mam nadzieję – czerpią coś ode mnie. Widzisz… w życiu nikt nie wymyślił niczego lepszego niż rozmowa, a utwór muzyczny daje cudowną przestrzeń i taką precyzyjną, a zarazem piękną formę wypowiedzi.

„Chińskie ogrody” (Marcin Janus, Grzegorz Majzel) to bardzo ciekawy utwór, który powstał by pomóc dzieciom chorym na dystrofię mięśniową i został nagrany z Grupą Mocarta w składzie: Grzegorz Kosiński, Filip Jaślar, Michał Sikorski, Paweł Kowalczuk, Bolek Błaszczyk w Studio 3 Programu im. Agnieszki Osieckiej w Warszawie. Do utworu powstał profesjonalnie zrealizowany teledysk. Skąd pomysł na taką kooperację muzyczną i jak udało się namówić do współpracy gwiazdy tego formatu?

Kiedy powstawał w mojej głowie tekst i muzyka, to wspólnie z Marcinem Janusem czuliśmy, że to powinno mieć inny wymiar, czułem też, że smyczki będą tu pasowały, a ponieważ znałem się już z chłopakami, przesłałem im tę koncepcję i Michał Sikorski zaproponował bardzo piękną moim zdaniem aranżację. Sprawy potoczyły się błyskawicznie. Nagraliśmy Chińskie w Studiu Agnieszki Osieckiej i realizowaliśmy też od razu teledysk. Fantastycznie to wspominam. Mieliśmy problem z koncentracją, bo Grupa MoCarta co chwile nagrywała coś dla TV lub radia. MoCarci byli wówczas u szczytu kabaretowych dokonań a tu…. poważny utwór muzyczny! No i cel!!! Pragnąłem, aby ta produkcja coś niosła i żeby była „po coś” i tak się stało.

Zespół grał dużo, zwłaszcza koncertów kameralnych, ale i ten projekt przestał istnieć. Po jego rozpadzie postanowiłeś zostać artystą niezależnym, współpracującym z różnymi muzykami. Musisz przyznać, że to dość odważna decyzja i dowód na to, że poczułeś się już w pełni artystą dojrzałym i ukształtowanym. Pamiętasz może okoliczności, jakie towarzyszyły ci w twoim usamodzielnieniu się i co tak naprawdę wydarzyło się, aby taka decyzja mogła nastąpić?

Tak przestał. Wiesz, jeśli zadajesz szczere pytania, rozmawiasz uczciwie, przemyślanie, to ja tę szczerość oddaję. Trio przestało istnieć, bo czułem, że muzycznie jest średnio, że potrzebujemy więcej i że nie da się tego w tym czasie poprawić, a jak coś nie gra, nie wolno się męczyć, nie wolno zamiatać spraw pod ”chodnik”. Trzeba jasno powiedzieć, co leży na śledzionie i tyle i albo można to poprawić i znaleźć kompromis, albo nie. No i nie znaleźliśmy, a przy tym zero kłótni, dziwnych akcji i tego typu historii, bo prywatnie to są naprawdę fantastyczni ludzie.

Twój pierwszy autorski projekt to Grzegorz Majzel Lirycznie, a jeden z koncertów zagrany w Zabytkowej Kopalni Guido w Zabrzu z gitarzystą Piotrem Radeckim z formacji KAT został zarejestrowany na płytach CD i DVD. W wydarzeniu tym uczestniczyli również Jan Gałach oraz sopranistka Olimpia Karbownik. Skąd wziął się pomysł, aby ten niezwykły utwór nagrać 320 metrów pod ziemią?

Bo uwielbiam takie granie, miejsca specyficzne, klimat genialny… co więcej potrzeba? No tylko muzyków, ale tu się zdarzył absolutny Top! Kopalnia Guido to moje tereny. Promujmy takie miejsca, bo to część naszej kultury i dziedzictwa.

„Banał napisałeś wspólnie z Piotrkiem Radeckim (muzyka). który obecnie gra z Marylą Rodowicz. Tekst napisałeś inspirując się zarówno tragicznymi wydarzeniami terrorystycznymi jak i zwyczajnym życiem zagubionego w natłoku plastikowej kultury i plastikowych uczuć człowieka. Czy jest jeszcze według ciebie szansa na odwrócenie samobójczej degradacji środowiska naturalnego, czy też samozagłada ludzkości jest już tylko kwestią czasu?

Na to pytanie mogę ci odpowiedzieć tak: jestem optymistą i na pewno będzie dobrze, ale prywatnie czuję, że na przestrzeni lat systematycznie i globalnie upadamy kolego redaktorze. I choć niektórzy bardzo się starają, to  myślę, że powoli jednak upadamy. Oby to naprawdę trwało wolno, albo bym się mylił i tego życzę nam obu i naszym bratankom na naszym globie i poza nim.

„Banał” zagrałeś także dla publiczności słabosłyszącej podczas kameralnego recitalu z udziałem tłumacza języka migowego. To chyba niesamowite uczucie zobaczyć swe dzieło w tak szczególnej wersji?

To nie o dzieło tu chodzi! Zobaczyć błysk i zaszklone oczy u części z nich i poprowadzić ich do oklasków w rytm utworu, którego część z nich w ogóle nie słyszy, a jedynie odbiera obserwując emocje każdego z muzyków – nie do przecenienia!

Podobno zamierzasz nagrać „Banał” także w wersji esperanto? Dlaczego właśnie ten język?

Bo ten język wymyślił Polak, przez co zrobił moim zdaniem dla nas coś ważnego i dlatego chcę go po swojemu docenić i przypomnieć, bo tak czuję.

Czym dla ciebie jest „Banał” na Liście Polisz Czart? Kilkukrotnie wyczuwałem u ciebie nieukrywane wzruszenie, kiedy dowiadywałeś się o wysokich pozycjach twojej piosenki w naszym zestawieniu.

Lista Polisz Czart jest mentalnym powrotem do lat 80-tych, kiedy to komercja była zjawiskiem raczkującym, a twórcy różnych gatunków na listach przebojów – podobnie jak dziś u ciebie – ze sobą sąsiadowali. Rock, punk, poezja śpiewana – fajnie, różnorodnie i zarazem ciekawie. A teraz nasz „Banał” – mój i Piotra jest właśnie w takim zestawieniu. To mnie wzrusza i cieszę się, że utwór idzie sobie w świat, że słuchacze dają mu możliwość tego ”spaceru” poprzez Polisz Czart, a poza tym każdy lubi, jak jego numer jest na przodzie a nie z tyłu. Ja też tak lubię! Taka drobna próżność, może chwila radości, dumy i takie tam różne miłe odczucia.
Z okazji koncertu „50-tka dla Omelana” w Będzinie zaprosiłeś do współpracy wielu artystów, między innymi początkującego wówczas wokalistę Dawida Podsiadło. Jak zapamiętałeś tego artystę z tamtego okresu i czy utrzymujecie kontakt po dziś dzień?

O toś Panie pojechał i wiem, że powinienem ten temat rozwinąć, ale powiem krótko: pamiętam, że dał mi się poznać jako fajny, młody chłopak bez cienia gwiazdorstwa. Nie, z Dawidem nie mam obecnie kontaktu, choć gadałem z nim dużo podczas Festiwalu Kiepura Fest w Sosnowcu…

…który – przypomnijmy – powstał z twojej inicjatywy, a jego celem jest szerzenie kultury muzycznej i zmierzenie się z muzyką Kiepury we współczesnej aranżacji. Kim dla mieszkańców Sosnowca jest postać Jana Kiepury i czy mogę liczyć w przyszłości na twoją interpretację „Brunetki, blondynki…”, która podbije Listę Polskich Przebojów Radia WNET?

Aleś dowalił do pieca z tymi blondynko-brunetkami (śmiech). Kiepura to nasz krajan, świetny artysta, sosnowiczanin kojarzony na świecie z moim miastem, a więc człowiek, dzięki któremu Sosnowiec ma swoją reklamę, gdyż  jest utożsamiany z tym wybitnym artystą. No dobra… prywatnie zaśpiewam ci Brunetki, bo mój cudowny Prof Myrczek uczył mnie kiedyś tego utworu mówiąc: ”Majzelku, ty tenorem masz zostać, a nie tam jakieś rockowe balety odstawiać” i to też będę zawsze pamiętał!

Kolejną twoją inspiracją do stworzenia widowiska były przepiękne mury zamku siewierskiego. Michał Sikorski – skrzypek z grupy Mocarta przybył na ten koncert wraz z rodziną, a konferansjerkę poprowadził popularny aktor Waldemar Obłoza. Skąd u ciebie ta niespotykana zdolność do łączenia ze sobą trzech niezbędnych do stworzenia widowiska artystycznego elementów – nietuzinkowych ludzi, znakomitej muzyki i magii miejsca, w którym to wszystko się dzieje?

Bo zawsze uważałem, iż elementy, które wymieniłeś stanowią o całości wydarzenia artystycznego. Z naciskiem na słowa „wydarzenie artystyczne”. Jako widz jakiegoś koncertu czy innego wydarzenia, zawsze uważałem, że jeśli organizator prawidłowo o mnie zadbał, to pozwala mi tym sposobem zrozumieć, w jaki sposób lubię być traktowany i podobnie staram się traktować moich gości. Zresztą dotyczy to wszystkich dziedzin życia nie tylko muzyki.

Poważna choroba znakomitego Olimpijczyka – snowboardzisty Mateusza „Mateo” Ligockiego stała się dla ciebie inspiracją do napisania we współpracy z Patrykiem Filipowiczem piosenki zatytułowanej „TEO-MA”. Czy nie będzie przesadą, jeśli powiem, że utwór ten to druga obok pamiętnego „Hymnu” Luxtorpedy najważniejsza polska pieśń zadedykowana zmagającym się z przeciwnościami losu sportowcom?

Mój Drogi, nie po raz pierwszy podczas tej rozmowy doceniam intencję pytającego, ale że jedna z najważniejszych? Powiem tak: na pewno jest jedną z najważniejszych dla Mateusza i dla mnie. Poza tym jest uniwersalna, bo każdy w życiu z czymś złym się zmaga, zmagał, albo będzie zmagał i TEO MA jest po to, by pomóc, by było troszkę łatwiej, by było troszkę lżej i tyle. Każdy może mieć swoje TEO -MA.

Z twoich piosenek o tematyce sportowej nie wolno przeoczyć utworu „Papa Stamm”, czyli trener legenda, który podobnie jak bohater książki Adama Bahdaja „Do przerwy 0-1” nie tylko doprowadza swoich podopiecznych do największych sukcesów, lecz przede wszystkich wyciąga utalentowanych chłopców z przeróżnej biedy, patologii czy społecznego marginesu. Skąd wziąłeś pomysł, aby przypomnieć właśnie tę znakomitość sportu?

Z historii, z życia, w którym autorytety zanikają jak niektóre gatunki zwierząt. To wybitna postać posiadająca niezwykłe umiejętności nawracania ludzi na przyzwoitą drogę. Slogan? Ok, ale trafia w punkt. Warto poczytać niezwykłą historię Feliksa Stamma o tym, jak w oficerskiej kantynie sparował z innymi, a nagrodą była… tabliczka czekolady!!! Cudna historia, a ci wszyscy mistrzowie szlachetnej walki na pięści, którzy wyszli spod jego skrzydeł, to… magia panie kolego… magia!

Znam tę postać z opowieści taty, który znał osobiście jednego z Jego wychowanków – Leszka Drogosza, a legenda walki największego pięściarza wszech czasów Cassiusa Claya (późniejszego Muhammada Ali) z naszym Zbigniewem Pietrzykowskim, któremu cudem dał radę, to jedna z tych opowieści ojca, podczas której nie krył wzruszenia. Wróćmy jednak do muzyki. Wydałeś kilka płyt: Od Taty, Kompilacja, Spadające ptaki , Szanon, Chińskie ogrody, Pytania do życia, Guido, Teo-Ma, Koncert cafe Jerozolima, Na Okrągło. Którą z nich cenisz sobie najwyżej pod względem artystycznym, a do której masz szczególny osobisty sentyment?

Dwie są dla mnie szczególnie ważne artystycznie: Guido i DVD Koncert cafe Jerozolimaa, a sentymentalnie i osobiście Od Taty.

Zagrałeś na dachu Powiatowej i Miejskiej Biblioteki Publicznej w Będzinie oraz 320 metrów pod ziemią w nieczynnej Kopalni Guido w Zabrzu. Czy masz już w głowie miejsce, gdzie chciałbyś wystąpić przed swoimi słuchaczami?

No jasne że mam, tylko to wirusisko i ta cała sytuacja… się porobiło!

Nagroda Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za „Działalność kulturalną na terenie Polski”, Złota Odznakę Honorową za zasługi dla Województwa Śląskiego, Nagroda Prezydenta Miasta Będzina za całokształt twórczości i upowszechnianie kultury, Odznaka honorowa „Zasłużony Dla Kultury Polskiej”. Jak na ponad 20 lat działalności artystycznej sporo się tego nazbierało. Czujesz, że Ojczyzna wyraziła ci swój szacunek z fasonem?

Wiesz, to są miłe sprawki, bo jest ci przyjemnie, że ktoś zauważy, doceni… to takie miłe pogłaskanie własnej duszy, ale już ci to dziś powiedziałem, że po tysiąckroć piękniej jest, gdy osoba niesłysząca jest na moim recitalu i wyczuwam w jej oczach, że jest szczęśliwa. Stary! Żadna nagroda, statuetka czy kasa tego nie przebije! Albo sms od słuchaczy „Siedzimy na tarasie, słuchamy Pana muzyki – jest pięknie.” To są wartości dodane, to jest nagroda najważniejsza i ona rekompensuje bardzo wiele, a może prawie wszystko.

Jesteś z zamiłowania modelarzem samolotów oraz pilotem szybowcowym. Jak to jest, kiedy linka łącząca twój szybowiec z samolotem przestaje istnieć i zdany jesteś już tylko na wiatr i własne umiejętności Co dzieje się wtedy w twojej głowie.

Kocham samoloty od dziecka. Mój tato kupił mi w 1977 roku na urodziny model Czapli w skali 1/72 Od tego czasu mam je w głowie i są częścią mnie. dwa lata temu zagrałem koncert w Muzeum Lotnictwa przy swoim ukochanym PZL P 11 C. Nie jestem w stanie opisać słowami, co wtedy czułem. Powietrze to wolność, to stan który nigdzie indziej nie istnieje, ale to już moje prywatne doznania…

Dziękuję za tę niezwykłą wymianę myśli, podczas której muzyka była tak naprawdę jedynie pretekstem do pokazania wartości wyższych i pełnych tajemnic zakamarków ludzkiej duszy.

Muszę przyznać, że udzielałem już w życiu troszkę wywiadów, ale na tak szczegółowe, przemyślane i przygotowane pytania jeszcze nie odpowiadałem. Sprawiłeś mi frajdę. Ja również pięknie dziękuję za tę rozmowę.

 

W odcinkach będą publikowane filmy uczące jak grać na gitarze basowej (prowadzi Marlena Rutkowska z zespołu „Zołzy”), perkusji (Marcin Ścierański z zespołu „Kwiat Jabłoni), gitarze elektrycznej (Piotr Sosnowski, 19-letni absolwent „Szkoły Rocka”) oraz gitarze akustycznej (Arkadiusz Krupa, założyciel Fundacji „Szkoła Rocka”). Z innych edukacyjnych wideo, będzie można poznać historię muzyki rockowej w pigułce oraz spróbować swoich sił i napisać piosenkę.

,,Szkoła Rocka znów nadaje” – to odpowiedź Fundacji Szkoła Rocka na ograniczenia dotykające edukatorów w związku na zagrożenie epidemiczne. Po dwóch miesiącach przygotowań ruszył wyjątkowy projekt, dzięki któremu udało się zajęcia muzyczne przenieść do świata wirtualnego. Od początku lipca dzieci i młodzież uczestniczą w codziennych warsztatach online.

Wyjątkowość projektu polega na tym, że poprzez organizacje codziennych warsztatów oprócz tych zajęć online na kanale You Tube, ruszyła seria nagranych i ogólnodostępnych filmów instruktażowych z zakresu gry na gitarze basowej czy elektrycznej jak i historii muzyki rock and rolla jak i warsztaty z pisania piosenek.

Dzięki projektowi „Szkoła Rocka znów nadaje”, młodzież ma możliwość uczestniczyć w próbach zespołów muzycznych przeniesionych do sieci (on-line), zajęciach umuzykalniających, rozwijających zainteresowania z zakresu muzyki m.in z wykorzystaniem technik TIK. Pozwala to również na współtworzenie projektów muzycznych dzięki internetowej współpracy uczestników i instruktorów.

Od początku lipca Szkoła Rocka realizuje swoje szkolenia online dzięki dofinansowaniu z Narodowego Centrum Kultury w ramach projektu ,,Kultura w sieci” .

Od 6 już lat Szkoła Rocka podnosi kompetencje artystyczne i rozwija wrażliwość muzyczną dzieci i młodzieży. Cieszy się ona ogromnym zainteresowaniem co również potwierdza ilość jej uczestników. Przez lata młodzież bierze udział w nowych edycjach. a grono nowych uczestników stale się powiększa. Zrodziła się również potrzeba rozwoju i szerzenie projektu Szkoły Rocka wśród młodych ludzi oraz tym samym zmusza twórców Szkoły Rocka do rozszerzenia jej oferty.

Szkoła Rocka znów nadaje! To kontynuacja nowatorskiej oferty edukacji kulturalnej skierowana do dzieci i młodzieży.

Ideą projektu Szkoła Rocka jest budowanie, podnoszenie kompetencji artystycznych i rozwijanie wrażliwości muzycznej dzieci i młodzieży oraz rozwijanie ich kreatywności. Celem szkoły jest pokazanie dzieciom i młodzieży jak istotną rolę w kreowaniu osobowości oraz ich zachowań społecznych odgrywa kultura.

Uczestnictwo w projekcie ma na celu obniżenie poziomu stresu wśród dzieci i młodzieży wynikający z izolacji społecznej przez zwiększenie poczucia wspólnoty i możliwość indywidualnej ekspresji w bezpiecznych dla nich warunkach.

W trakcie zajęć online, uczestnicy będą zdobywać wiedzę, dzięki której będą potrafili nagrać partię muzyczną na swoim instrumencie.

Zapraszamy do obejrzenia zajęć w wersji on-line, które uwzględniają szkolenia z zakresu historii muzyki, gry na gitarze elektrycznej i basowej oraz warsztatów pisania piosenek.

Więcej informacji:

https://www.youtube.com/channel/UCroD3eGoOmuP-vhGkFN85UQ

https://www.facebook.com/szkolarocka.waw/

FUNDACJA „SZKOŁA ROCKA”

Moja znajomość z zespołem Sachiel rozpoczęła się jesienią 2018 roku od takiej oto wiadomości, jaką po obejrzeniu ich najnowszego klipu zdecydowałem się wysłać tej przesympatycznej – jak się okazało – parze młodych artystów:

„Wybaczcie, ale muszę wam to napisać i uwierzcie, kieruję się tylko ogromną sympatią do muzyki, z jakiej pamiętam was z Must Be The Music. Ze smutkiem obejrzałem wasz nowy teledysk „Ponad chmurami”. Rozumiem, że czasy mamy ciężkie, a dla artystów potrójnie, ale błagam was, nie mając w tym poza szczerością żadnych interesów, wracajcie z tej drogi jak najszybciej. Ten mezalians z tym nurtem potraktujcie jak jedną z życiowych pomyłek, bo każdy ma do nich prawo. Proszę przyjmijcie te słowa nie jako atak, a jedynie cenną radę. Tym nowym nagraniem w moim przekonaniu zatracacie to, co gdyby pielęgnować, mogło was wynieść na szczyty. Podążając tą drogą, rozmywacie się w powodzi najniższych lotów gatunków i nawet jeśli wasze teksty stoją o kilka szczebli wyżej, to – wybaczcie za porównanie – siedząc w czymś, co nie jest wasze, zatrujecie z czasem swoją artystyczną wrażliwość, jaką zawsze mieliście i za jaką szanowałem was ja i zapewne wielu innych dziennikarzy muzycznych oraz radiowców. Pozdrawiam was i ufam, że odbierzecie tę krytykę właściwie.”

Po kilku godzinach od zespołu Sachiel nadeszła następująca odpowiedź:

„Witamy. Dziękujemy za konstruktywną krytykę. Zresztą ostatnio dostajemy wiele takich wiadomości. Tak, przyznajemy się do ogromnego błędu. Na początku faktycznie chcieliśmy spróbować zrobić nutkę w stylu dance, następnie chcieliśmy się z tego wycofać, ale niestety podpisany kontrakt na to nie pozwolił. No… nieważne. Wiemy, że to nie nasza droga, wiemy też, że cholernie trudno jest napisać tandetny tekst. Są słowa i wersy, które nie mogą nam przejść przez gardło i właśnie takich tekstów od nas oczekiwano, ale nie przebrnęliśmy przez to (na szczęście). A szczerze… spróbować zrobić taki numer disco, to tak jak próba skoku ze spadochronem z lękiem wysokości. Nie da się zrobić kroku nawet, jak się wie, że tak trzeba. Ale mniejsza z tym… Wiemy, że nie po drodze nam z taką muzyką i właśnie robimy singiel, poprzez który wracamy na odpowiednie tory i robimy to po naszemu, tak jak to czujemy. Dziękujemy raz jeszcze za wiadomość, bo takie wiadomości nas tylko utwierdzają w tym, że jesteśmy coś warci, jeśli jesteśmy sobą. Pozdrawiamy i życzymy wszystkiego dobrego…”

Potem okazało się, że Ania i Piotr mieszkają… kilka minut jazdy samochodem ode mnie.

***

Macie jakieś rodzinne koneksje muzyczne, czy talent w tej dziedzinie odkryliście u siebie w sposób nagły i nieoczekiwany? 

Piotr: Moja babcia odkąd pamiętam, zawsze była ludową tekściarą i jeździła na wszystkie możliwe zloty Kół Gospodyń Wiejskich, gdzie odbywały się przedstawienia jej autorstwa. Jej były wszystkie teksty, scenariusz itd. Tak więc nie wykluczam, że moją zdolność przelewania myśli na słowa odziedziczyłem właśnie po niej.

Ania: Mi nic o tym nie wiadomo, żeby ktoś w rodzinie był muzycznie uzdolniony.

 Poznaliście się w muzyce, czy poza muzyką? 

Ania i Piotr: Poza.

 Czyli zostaliście parą, kompletnie nie przypuszczając, że będziecie kiedyś razem śpiewać? 

Ania i Piotr: Tak.

 Wasza córeczka też rapuje? 

Piotr: Nie, nie rapuje. Wiktoria ma prawie 12 lat i śpiewa.

 Wasze powołanie artystyczne odkrywaliście wspólnie? 

Ania: I tak i nie (śmiech). To jest trochę skomplikowane.

Piotr: Ja wcześniej już trochę pisałem, ale było to raczej pisanie do szuflady.

 Wiersze? 

Piotr: Wiersze też, ale z czasem pojawiły się też teksty hiphopowe, które próbowałem potem z chłopakami śpiewać jeszcze zanim poznałem Anię.

 Ty też pisałaś jakieś teksty? 

Ania: Nie.

 Czyli jesteś głównie odtwórczynią tekstów Piotra?

Ania: Z początku tak.

Piotr: Teraz Ania już pisze.

Ania: Teraz piszę, ale kiedy zaczynaliśmy, nie miałam nic wspólnego z muzyką.

Czyli pierwszy raz zaczęłaś rapować przy Piotrze? 

Ania: Tak, a zdarzyło się to po siedmiu latach małżeństwa, kiedy to Piotr postanowił wspólnie ze swoim kolegą stworzyć pierwszy kawałek.

Ile lat już trwa wasza muzyczna przygoda? 

Ania: 7 lat. 

Piotr: Od roku 2013…

 …w którym stwierdziliście, że będziecie nazywać się Sachiel. Kto wymyślił tę nazwę i dlaczego właśnie taką? 

Piotr: Zaczęło się od tego, że napisałem tekst i zadzwoniłem do kolegi, żeby pomógł mi go zarapować. Był to akurat okres wielkanocny, oglądaliśmy TVP1, a tam wymieniali akurat wszystkie imiona aniołów i nagle padło imię Sachiel, na co my: o! dobra nazwa.

Na samym początku byłeś tylko ty z kolegą, a Ani w tym wszystkim nie było?

Ania: Ja byłam z boku.

Jak nazywał się kolega?

Piotr: Krystian Krok.

 

Ania: Krystian zaproponował wtedy, żebym z nimi zaśpiewała, a dokładniej zarapowała, z czym – jak wiesz – nic wspólnego do tej pory nie miałam (śmiech), ale kiedy trochę mnie poduczyli… spodobało mi się.

Pierwszym waszym utworem, jaki kojarzę, był kawałek zatytułowany „Kiedy” z roku 2013. To był twój pierwszy tekst, jaki upubliczniłeś? 

Piotr: Tak, dokładnie.

Tekst mówi o straconym czasie, o niespełnieniu, o nietrwałości związków. Czy były to przemyślenia wynikające z twojego życia? 

Piotr: To dotyczyło życia kolegi…

Ania: …który miał życie w rozsypce.

Piotr: Zawsze mi się żalił, opowiadał i jakoś tak bardzo to do mnie dotarło, że napisałem o tym tekst i nagraliśmy to. Kiedy roznosiłem ulotki po Jeleniej Górze, nagle zobaczyłem, że jest tam muzyczne radio. Pomyślałem sobie… wejdę i zapytam, być może numer się spodoba. Minęło kilka tygodni i dokładnie pamiętam, że akurat z tym samym kolegą remontowaliśmy w tym czasie pewne mieszkanie. Nagle usłyszeliśmy, że nasza piosenka jest na 10 miejscu na HitPlanecie! I tak rozpoczęła się nasza muzyczna przygoda, a najlepsze w tym wszystkim było to, że nikt z nas na nic wtedy nie liczył i o nic nie zabiegał.

 Na Festiwalu Form Muzycznych we Wrocławiu spotkaliście Piotra Cugowskiego, który był tam jurorem. 

Piotr: Tak, powiedział nam, że gdybyśmy mieli wtedy band za plecami, to wygralibyśmy ten festiwal, a co ciekawe, byliśmy tam jedynym zespołem nierockowym!

 Podobno w 7 edycji Must Be The Music, który – jak powszechnie wiadomo – wygraliście, znaleźliście się zupełnym przypadkiem. 

Piotr: Wszystko rozpoczęło się właśnie przez wspomniany Festiwal Form Muzycznych. Jego organizatorzy napisali do nas sms-a: „o godz. 7:00 przyjedźcie po odbiór nagrody”. Był to bon na 700 zł. do sklepu muzycznego. Dla mnie godz. 7:00 to jest siódma rano. Kiedy pojechaliśmy o 6:00 rano do Wrocławia, okazało się, że mieli na myśli 19:00! Co było robić? Zimno, listopad, końcówka 2013 roku, bez prawa jazdy, więc chodziliśmy sobie po tym Wrocławiu. Nagle patrzymy, a tam odbywa się akurat jakiś casting.

Ania: Pre-casting.

Piotr: To co robimy? Idziemy się zagrzać. Mieliśmy wtedy właściwie tylko nagraną jedną piosenkę „Kiedy”, a tam trzeba było wpisać 5 tytułów. Wymyśliliśmy więc na poczekaniu jeszcze dodatkowe utwory, które w ogóle nie istniały i które do dziś nie istnieją i tym sposobem weszliśmy na ten pre-casting i… grzejemy się (śmiech).

Ania: Mieliśmy wtedy tak naprawdę dwie piosenki – „Kiedy” i „Quo vadis?”

 

 I bez żadnego podkładu pojechaliście totalnym spontanem? 

Piotr: Mieliśmy jeden podkład na pendrive, ale ogólnie była to jednak improwizacja. Siedzimy sobie, aż tu nagle wołają nasz numer. Wchodzimy, zaczęła grać muzyka, ja zacząłem śpiewać, później wszedł Krystian, Ania nawet jeszcze nie zaczęła, a oni krzyknęli „stop! wszystko wiemy”.

Ania: Podziękowali nam, a my nie wiązaliśmy z tym żadnych nadziei.

Piotr: Zapomnieliśmy nawet o tym.

Ania: Przygoda…

 Kiedy zadzwonili? 

Ania: W wigilię. Powiedzieli, że dostaliśmy się na główne przesłuchanie przed jury w Warszawie 18. stycznia. Był to najlepszy nasz prezent gwiazdkowy, jaki kiedykolwiek dostaliśmy.

Czy podczas trwania tego konkursu, pojawiały się w waszych głowach jakieś myśli, że możecie ten program wygrać?

Piotr: Mam wrażenie, że byliśmy jednym z tych nielicznych zespołów, które w ogóle nigdy o tym nie pomyślały. Wszyscy byli tam dla nas tacy mega i w ogóle zadawaliśmy sobie pytanie… co my tam robimy? Czuliśmy się jacyś… gorsi.

 Może dlatego, że w tym, o czym śpiewacie, jesteście szczerzy, a współczesny show biznes to – jak doskonale wiecie – wszechobecne pozowanie zgodnie z narzuconymi przez popkulturę trendami? 

Ania: Byliśmy tam sobą. Pojechaliśmy do Warszawy z zamiarem, że będziemy tacy, jacy naprawdę jesteśmy.

Jak z perspektywy czasu patrzycie na tę wygraną? Pomogła wam, czy bardziej zaszkodziła? 

Piotr: Ogólnie to pomogła, ale dziś – powiem szczerze – gdybym mógł wrócić w czasie do tego momentu, kiedy już dostaliśmy się do finałowej dwójki, zrezygnowałbym z dalszego udziału w programie na tym właśnie etapie.

Ania: Regulamin tego konkursu był tak skonstruowany, że najbardziej opłacało się zająć drugie miejsce.

Jak trafiliście na deski Opery Leśnej w Sopocie? 

Ania: To było zaproszenie na Top Trendy w związku z wygraną w Must Be The Music.

 W sierpniu 2014 wydaliście swój pierwszy oficjalny singiel zatytułowany „Po prostu walcz” mówiący o konsekwentnej realizacji swoich marzeń mimo upadków i zwątpień, o nie poddawaniu się. Czy ten tekst znów wyniknął z przeżyć kogoś z bliskich wam ludzi? 

Piotr: Nie, to już były zdecydowanie nasze osobiste doświadczenia.

Ania: Mieszkaliśmy w małej miejscowości, gdzie wszyscy ludzie się znają i żyją każdą sensacją. Pamiętam, poszła taka fama: oni poszli do Must Be The Music i robią sobie jakieś nadzieje. Byliśmy wytkani palcami, słyszeliśmy: po co tam pojechaliście, tylko siara z tego będzie itd. Byli na szczęście też i tacy, którzy mówili: trzymamy kciuki, będziemy oglądać i głosować… „Po prostu walcz” napisaliśmy, aby pokazać, że nie jest ważne, co ludzie o nas mówią i nieistotne, co się wokół nas dzieje, bo jeśli będziemy walczyć, to w końcu coś osiągniemy. Ten przekaz był dokładnie o nas.

Piotr: Taki trochę protest-song.

Rok później – w czerwcu 2015 pojawił się utwór „Nostalgia”, a jego kompozytorem był Marcin Kindla…

Ania: …znany z takich przebojów jak „Oddaję ci wolność”czy „Z kimś takim jak ty”.

 Tekst tego utworu jest waszego autorstwa i traktuje o hipokryzji, o budowaniu sobie fałszywego obrazu człowieka poprzez słuchanie niesprawdzonych opinii innych ludzi. 

Ania: Trafiłeś w sedno!

Piotr: Dlatego ten numer napisałem właśnie zaraz po Must Be The Music, bo tak jak kiedyś wielu ludzi z naszego środowiska mówiło, że narobimy sobie tam wstydu, to kiedy już zdobyliśmy pierwsze miejsce, ci sami ludzie zaczęli nas krytykować za to, że wygraliśmy ten program. Zwyczajnie wylała się na nas fala hejtu.

Ania: Zarzucono nam, że wzbudziliśmy w ludziach litość i że nie muzyka tu wygrała, tylko nasza bieda.

 Dlaczego akurat takie postrzeganie? 

Ania: W programie Must Be The Music – jak pewnie pamiętasz – przed ścisłym finałem realizowane były filmiki o każdym wykonawcy. Kiedy ekipa TV przyjechała do nas do Krzeszowa, najpierw zobaczyli, że Krystian jest bezdomny. Poza nami nikt mu wcześniej nie chciał pomóc. Załatwiliśmy mu mieszkanie u naszych znajomych, a pomogliśmy mu w momencie, w którym jego rodzina i znajomi odwrócili się od niego i mieli go gdzieś.

Piotr: Organizatorzy uznali tę historię jako świetny materiał do pokazania w TV pomimo, że my nie chcieliśmy ujawniać za dużo faktów z naszej prywatności i z przykrej sytuacji Krystiana, który ostatecznie się na to zgodził, bo zwyczajnie miał już dość wszystkiego i oni ten temat ciągnęli już do końca.

Ania: A wracając do tej fali hejtu, to byli nawet tacy ludzie, którzy zarzucili nam, że to nie był w ogóle nasz dom, tylko że myśmy do tego programu specjalnie sobie te warunki gdzieś wynajęli, że jesteśmy alkoholikami itd.

 Jak udało wam się psychicznie pozbierać po tym wszystkim?

Ania: W Sopocie na Top Trendy powiedzieliśmy, że jest to ostatni nasz występ, że psychika nam wysiada i że nie dajemy sobie z tym wszystkim już rady. Z drugiej jednak strony coś nam wtedy mówiło, że szkoda to wszystko tak zostawić i nagle przyszła do nas świadomość: a kto dziś nie ma hejterów? Przecież istnienie hejterów świadczy, że chyba jesteśmy dobrzy w tym, co robimy i nie poddaliśmy się.

Piotr: My sami dziwimy się nieraz, jak to się stało, że z tego załamania poszliśmy wtedy dalej i że jesteśmy teraz w tym miejscu.

W listopadzie 2015 pojawił się kolejny wasz singiel zatytułowany „Gdy”, który tekstowo bardzo nawiązywał do „Nostalgii”. Śpiewacie w nim o tym, że trzeba mieć w życiu wytrwałość, że nic nie będzie ci dane, jeśli sam nie wyciągniesz po to ręki i jak tak dobrze się wsłuchać w wasze utwory z tamtego okresu i zestawić ich przekaz z tym, o czym przed chwilą opowiadaliście, to te teksty były dla was chyba czymś w rodzaju terapii? 

Piotr: Tak.

Ania: I dzięki temu przetrwaliśmy.

 Sporo mówimy o waszych tekstach. Pomówmy teraz o waszej muzyce. Poza tym jednym utworem, który napisał wam Marcin Kindla, kto z reguły pisze muzykę do waszych kawałków? 

Ania: Często bywało tak, że Piotr ułożył na przykład jakiś fragment zwrotki, a ja wymyślałam kawałek refrenu jak właśnie w utworze „Gdy”, gdzie śpiewam: „czasem się wszystko wali”. Przez moment współpracowaliśmy też z chłopakami, którzy sami się do nas zgłosili ze swoimi bitami, a czasami korzystaliśmy z darmowych bitów dostępnych w Internecie. Najczęściej jednak, jak tylko przyjdzie nam do głowy jakaś ciekawa melodia, nagrywamy się na telefon, wysyłamy to do naszych kolegów i oni robią nam z tego muzykę.

 Tuż po nagraniu kawałka „Gdy”, Sachiel stał się duetem. Czy Krystian odszedł od was sam, czy to wy mu podziękowaliście?

Piotr: Sam.

Ania: Nasz kolega się poddał.

 Dlaczego? 

Ania: Pewnego dnia zadzwonił do nas i powiedział, że ma już dość Sachiela, że ma dość takiego życia i… poszedł w swoją stronę.

 Żałujecie, że Krystian was opuścił, czy tak jak jest teraz, jest dla was lepiej? 

Ania: Z początku brakowało nam Krystiana, bo był świetnym raperem, ale z czasem pogodziliśmy się z tym i teraz we dwoje jest nam po prostu łatwiej organizacyjnie.

-Wasza pierwsza produkcja w obecnym składzie to singiel „Swoją Drogą” wydany w maju 2016. 

Ania: Tak i był to nasz moment przełomowy. Jest to piosenka mówiąca o wierności swoim ideałom i konsekwencji w realizowaniu własnych pragnień.

 Jak wiele waszych tekstów dotyka waszego osobistego życia? 

Ania: Pełno mamy takich tekstów!

Piotr: Bardzo często na przykład tekst rozpoczyna się od jakiegoś wersu, który siedzi w szufladzie od trzech miesięcy i do którego nagle pod wpływem jakiego impulsu wracamy i tak powstaje potem błyskawicznie cała historia.

 Jeszcze w tym samym 2016 roku powstał kolejny wasz numer, który zatytułowaliście „Pozytywnie”. 

 

Piotr: To był kawałek zrobiony z dziećmi i zasugerowany nam przez pracowników gminy Lubawka.

Przyznacie sami, że był on nieco bardziej popowy, niż to wszystko, co stworzyliście do tej pory. Był to taki dość przyjemny – muszę przyznać – ukłon w stronę nieco szerszej publiczności? 

Piotr: Tak, a powód tego był taki, że – tak jak już wspomniałem – utwór ten nie powstał z potrzeby serca, ale był zrobiony na zamówienie.

Przyznam się wam, że utwór „Gdyby”, który nagraliście w marcu 2017 trochę mną wstrząsnął. Z tych wszystkich optymistycznych klimatów, jakie dominowały w waszych tekstach już po tym pamiętnym załamaniu, o którym rozmawialiśmy, znów pojawił się u was pesymizm. „Za późno, by się poddać, by wygrać, zbyt wcześnie” – śpiewacie. Ja poczułem w tym tekście, jakbyś stanął nagle na rozdrożu i nie bardzo wiedział, którą drogą powinieneś dalej kroczyć. 

Piotr: Tekst do „Gdyby” powstał jeszcze przed „Nostalgią”, a napisałem go w momencie, kiedy to chłopaki z pewnego wydawnictwa powiedzieli: albo robimy disco polo, albo rozwiązujemy umowę.

Ania: To były nasze wspólne przeżycia z tym związane, bo pamiętam, że zwrotki są tam Piotra, a refren jest mój.

–A potem był „Love Story”, który przyjąłem bardzo ciepło. O miłości napisano już wszystko, a nawet więcej i napisać dziś o miłości jakiś odkrywczy tekst to rzecz naprawdę niełatwa. Wam się to udało. Wasz tekst mówi, że nie ma w życiu przypadków, że pozornie ludzie spotykają się w trudny do logicznego wytłumaczenia sposób, a tak naprawdę jest to w najmniejszych detalach historia gdzieś tam w czasoprzestrzeni misternie zaplanowana. 

Piotr: Dokładnie tak.

Ania: Mieszkaliśmy z Piotrem latami kilometr, może dwa od siebie i kompletnie nie znaliśmy się, a poznaliśmy się dlatego, że pewnego dnia wysłałam sms pod przypadkowy, źle wpisany numer, a był to numer… Piotra (śmiech) i o tym właśnie jest ta piosenka.

W lipcu 2017 nagraliście utwór „Wierzę w nas”, którego – zauważyłem – kompletnie nie promujecie. Dlaczego?

Ania: Przez ten numer załamaliśmy się kompletnie. Powstał on zresztą o wiele wcześniej, ale rzuciłam go w kąt, bo zwyczajnie nie dawałam sobie rady z zaśpiewaniem refrenu. Po roku wróciliśmy do niego, bo wtedy uwierzyłam już w siebie, że dam sobie z tym radę i o tym właśnie jest tekst, że ja nadal wierze w siebie, że wierzę w swoje możliwości i na pewno jest to utwór, który bardzo dotyka mojego życia i moich emocji. Tekst tej piosenki mówi o tym, że ze wszystkim sobie poradzę, że pokonam wszystkie swoje lęki i dlatego tak bardzo wiązałam z tym utworem ogromne nadzieje na radiowy sukces. Niestety, otrzymaliśmy negatywne odpowiedzi od stacji radiowych, przez co załamaliśmy się tak bardzo, że daliśmy się ponieść w tą niewłaściwą stronę, którą skrytykowałeś ty i wielu naszych oddanych fanów.

Piotr: Wyobraź sobie sytuację, że latami robisz muzykę, o której bardzo wielu ludzi mówi, że jest dobra, w którą wkładasz dużo serca i emocji i z takim nastawieniem jedziesz na koncert. I nagle… wychodzi na scenę jakiś zespół, który brzmi jakby wyszedł z jakiejś remizy, muzyka beznadziejna, teksty o niczym, ludzie tego słuchają, oni robią na tym czymś pieniądze, a my nadal walczymy o godne miejsce na rynku…

 …będąc przecież artystami rozpoznawalnymi i docenionymi przez ludzi, którzy rzetelnie was kiedyś ocenili i wypuścili w świat! 

Ania: My każdy koncert śpiewamy na żywo, a tu patrzymy… wchodzi jeden, drugi zespół disco polo i jadą z playbacku tekstami, które każdy szanujący się człowiek wstydziłby się publicznie zaśpiewać, a ludzie co? Szaleją!

Wiesz… taki mamy dziś poziom sztuki, jakie mamy społeczeństwo. Często słyszę głosy, że skoro są słuchacze, to jest zasadność grania takiej muzyki. Pozornie tak mogłoby się wydawać, ale… aby ludzie rzeczywiście rzetelnie mogli dokonać wyboru – jakiej muzyki chcą słuchać, a jakiej nie chcą – najpierw musieliby usłyszeć wszystkie rodzaje muzyki składające się na tzw. dziedzictwo kulturowe. W sytuacji, kiedy w mediach prawie nie ma jazzu, rocka piosenki literackiej czy fusion, natomiast nieustannie leci tandetnej jakości pop czy disco polo, ludzie nie są w stanie dokonać jakiegokolwiek wyboru, bo po prostu pewnych brzmień – jeśli nie są szperaczami YouTube – nigdy nie usłyszeli! 

Ania: I tu nie tylko chodzi o to, że wkładamy w to, co robimy mnóstwo pracy i ogrom serca. Ludzie pracujący w przeróżnych studiach nagrań naobiecywali nam złote góry, tylko… musicie nam zapłacić – tu dwie stówy, tu siedem stów, a potem co? W radiach orzekli, że jest to nieemisyjne. Nieraz graliśmy przez cały weekend koncerty tylko po to, żeby wszystkie zarobione pieniądze wpakować w brzmienie jakiejś kolejnej naszej piosenki. Na przykład w „Wierzę w nas” włożyliśmy 6000 złotych, które zwyczajnie przepadły! I sam powiedz… jak długo po takich akcjach można jeszcze mieć chęć do tworzenia szczerej muzyki?

Powiedzcie mi, czy łatwo było wyrwać się z tych „szatańskich sideł” – że tak metaforycznie to określę, czy też pociągnęło to jakieś koszty związane ze złamaniem jakichś umów? 

Piotr: Nie, na szczęście sami zniechęciliśmy tych ludzi do siebie. Powiedziałem im np., że niektóre teksty, jakich ode mnie oczekują, zwyczajnie mi przez gardło nie przejdą i… sorry.

W kolejnej waszej piosence usłyszeć można następujące zdanie: „Tu nie ma nic. Codziennie rodzę, po czym umieram. Los dawkuje mi szczęście, więc zaczynam od zera.” – tekst dość mocno rozliczeniowy…

Ania: …pokazujący, że jesteśmy już na sto procent pewni, którą drogą mamy iść i czego naprawdę chcemy.

 

 Nie macie wrażenia, jakbyście się w tym wielkim świecie show biznesu znaleźli zbyt wcześnie?

Ania: Nie tylko zbyt wcześnie, ale kompletnym przypadkiem.

 Z drugiej jednak strony, gdyby nie ten przypadek, bylibyście dziś w kompletnie innym miejscu. 

Piotr: I nie poznalibyśmy wielu ludzi, którzy po dziś dzień de facto nam pomagają. Z drugiej strony wiemy też już, czego nie dotykać i z jakimi ludźmi się nie zadawać, a toksycznych ludzi w branży muzycznej naprawdę jest wielu.

Ania: Są to typowe wampiry energetyczne, od których należy trzymać się jak najdalej.

 Co was dziś interesuje najbardziej? Sukces artystyczny, sukces finansowy, czy jeszcze coś innego? 

Piotr: Najbardziej chcemy stabilizacji. Przez lata chodziliśmy od studia do studia, od producenta do producenta i dlatego bardzo chcemy wypracować sobie wreszcie ten jeden styl i to jedno nasze docelowe brzmienie. A poza tym nasza muzyka zawsze lepiej brzmiała na żywo i na tym kierunku będziemy starali się najbardziej koncentrować.