Kategoria: Muzyka WNET

W wywiadzie, jaki udzieliłeś mi w lipcu 2013 roku dla warszawskiego JazzPressu powiedziałeś, że muzyka jest dla Ciebie sposobem wyrażania siebie i swoich emocji, a także formą kontaktu z ludźmi. Jednocześnie przyznałeś się również wtedy, że gdzieś w Tobie ciągle tkwi potrzeba odkrywania nowych przestrzeni. Czy pod szyldem fusion można jeszcze dziś odnaleźć nowe zakamarki muzycznej wyobraźni, czy też, aby ten efekt uzyskać, należy powoli sięgać do innych gatunków?

Od naszego wywiadu minęło faktycznie już 7 lat, a ta potrzeba, o której rozmawialiśmy oraz przestrzeń, jak to już na nią przystało, są chyba nieskończone. Podobnie jest z muzyką, którą można będzie zapewne eksplorować bardzo długo, a może nawet bez końca. W zakresie: harmonii, rytmu, nowych brzmień, ekspresji jest nadal mnóstwo możliwości. Improwizacja natomiast sprawia, że wszystko to jest tym bardziej niepowtarzalne. Fuzja stylów, bez wątpienia, pozwala na wyszukiwanie ciekawych wariantów, zakamarków i na jeszcze większą ekspansję wyobraźni.

W 2016 roku podczas rozmowy z Wojciechem Waglewskim stwierdziłem, że odkąd w muzyce progresywnej fusion zostało zastąpione art rockiem, to duch Mahavishnu Orchestra jakby opadł, na co Wojciech Waglewski odparł: „No tak, tylko że fusion wypuściło z siebie też bardzo dużo złych rzeczy i czas to potem zweryfikował. Mahavishnu była rewelacją, pierwsze płyty Milesa były świetne, ale potem już nie wszystko było tak udane. We fusion jest coś takiego, co zawsze mi przeszkadzało i do tej pory mi przeszkadza. Jest to muzyka, która z jednej strony zabija spontan i nieprzewidywalność muzyki rockowej, a z drugiej zabija finezję jazzu i dlatego nie zawsze mi się to połączenie podobało i dlatego wolę raczej muzykę mocno transową.” Jak skomentujesz tę opinię?

W każdym poszukiwaniu, rozwijaniu stylu gry, znajdzie się coś twórczego, pięknego, a czasem nieudanego lub przesadzonego. Przywołałeś tutaj wyjątkowe nazwiska i gwiazdy, więc ciężko tę opinię podważać, choć nie do końca się z nią zgadzam. Lepiej więc pozostawić ostateczną opinię krytykom muzycznym. Uważam, że wszystko w dobrym wydaniu nie umniejsza niczego pierwowzorom, lecz jest nową interpretacją, świeżym spojrzeniem na muzykę. Przykładem tego jest naprawdę wiele wyjątkowych i niezwykle finezyjnych fusionowych projektów. Z drugiej jednak strony niemożliwością chyba jest stworzenie czegoś bardziej lotnego, charakterystycznego od takich gwiazd, czy wręcz prekursorów pewnych gatunków.

Komponowanie – jak sam twierdzisz – pozwala utrwalić Ci jakąś myśl, wewnętrzny stan, etap w życiu, stworzyć inny kształt. Czy ostatnie lata to u Ciebie bardziej ilość czy jakość kompozycji, a może jedno i drugie? Czy po tylu latach komponowania można popaść w pułapkę przewidywalności i rutyny, czy przeciwnie – doświadczenie w tej dziedzinie pomaga w samodoskonaleniu?

Nigdy nie zadawałem sobie takiego pytania, gdyż aż tak bardzo wnikliwie nie analizuję swojej twórczości. Moje kompozycje powstają zazwyczaj bardzo spontanicznie. Często wracam do pomysłu, fragmentu utworu, który rozpocząłem jakiś czas temu. Rzadko to jednak planuję. Najczęściej inspirujący moment lub kontakt z instrumentem wyzwala kompletnie nowe pomysły. Kompozycja odzwierciedla wewnętrzny stan, wywołany zewnętrznymi impulsami i wrażeniami. Można też na nią spojrzeć jak na kształt wypełniający formę lub zbiór muzycznej wiedzy i umiejętności.

Czy improwizacja, która leży przecież u podstaw jazzu, jest najlepszym antidotum na rutynę? Czy spontaniczne popisy solowe oraz nieprzewidziane dialogi pomiędzy instrumentalistami najpełniej pozwalają artyście wyrazić siebie i swoją wrażliwość, czy też istnieją jeszcze inne sposoby na uwolnienie się od utartych schematów?

Tak, improwizacja jest sposobem na uwolnienie się od przewidzianych sytuacji na scenie lub w studio. Podążając za przygotowaną aranżacją utworu, również pozostawia się dużo miejsca na spontaniczność, co również można uznać za antidotum na rutynę. W moim zespole każdy muzyk grając współtworzy całość i ma dużo wolności. Ale jest to przecież również improwizacja. Granie w zespole na pewno pozawala uwolnić się od wszelkiej życiowej rutyny. Faktycznie nieprzewidziane dialogi pomiędzy instrumentami mogą tworzyć sensowną lub też totalnie abstrakcyjną konwersację.

Londyn okazał się dla ciebie miastem bardzo otwartym, ale także i wymagającym. Po zakończeniu studiów muzycznych, podjąłeś decyzję, że przez jakiś czas tam zostaniesz i spróbujesz znaleźć swoje miejsce.  Jak po latach oceniasz swoją decyzję?

Wyjazd do Londynu był świetną decyzją. Jestem tutaj spełniony na płaszczyźnie muzycznej, jak również prywatnej. Jest to oczywiście wielka metropolia, która żyje swoim szybki tempem. Bywa bardzo wymagająca, mecząca, ale wypady poza miasto, czy podróże pozwalają odetchnąć. Realizowanie swoich innych hobby i wolny czas dla siebie pozwalają to wszystko dobrze zbalansować. Na dłuższych urlopach, szybko jednak tęsknię za adrenaliną życia tutaj oraz czekającymi możliwościami. Jest to miejsce, gdzie mogą połączyć się wszystkie drogi lub rozpocząć start w dowolnym kierunku.

Guildhall School of Music and Drama mieszcząca się w londyńskim Barbican Art Centre – jak sam kiedyś przyznałeś – pomogła Ci w dużym stopniu rozwinąć warsztat, a międzynarodowy klimat tej instytucji pomógł ci się otworzyć na nowe drogi artystyczne i wymienić doświadczeniami ze studentami z wielu krajów.  W jakim stopniu te doświadczenia pomogły Ci podczas powoływania do życia międzynarodowej formacji Groove Razors?

Niezły skok do przeszłości, gdyż było to już dwanaście lat temu. Studia w Guildhall School Of Music and Drama były uzupełnieniem mojego licencjatu z fortepianu jazzowego, który zrobiłem w Polsce na Akademii Muzycznej w Katowicach. Był to czas pracy nad umiejętnościami, nowym ciekawym repertuarem, a także czas integracji z fantastycznymi i bardzo zdolnymi artystami z całego świata. Jeden z utworów, który musiałem przygotować na zajęcia idealnie wkomponował się w materiał powstającego właśnie w tamtym czasie Groove Razors. Jak pamiętam za band wziąłem się mocno dopiero po zakończeniu programu studiów w Guildhall i ciężko mi uwierzyć, że minęła już ponad dekada od tamtej pory.

Groove Razors zaistniał w roku 2009 z inicjatywy twojej i Laurie Lowe’a.  Kim jest ten gentleman i jakie okoliczności skłoniły Was do takiego czynu?

Laurie jest świetnym i rozchwytywanym w Londynie perkusistą, a także bardzo ciekawym, zabawnym i opanowanym gościem. Jest zawsze mocno skoncentrowany na tym, co robi. Widzimy się często, nie tylko przy instrumentach na scenie. To chyba lekkość współpracy i fascynacja jazzem zmotywowały nas do założenia bandu. Gdy przedstawiłem Lauriemu moje kompozycje od razu z dużym wyczuciem wiedział, co grać.

W składzie Groove Razors w roku 2013 – kiedy rozmawialiśmy po raz pierwszy – grali: Alan Short – saksofon, Luca Boscagin – gitara, Lorenzo Bassignani – bass, Laurie Lowe – perkusja i Tomasz Żyrmont – klawisze. Często też zapraszaliście gości do współpracy na scenie i w studio. Byli to m.in.: Alex Hutchings, Francesco Mendolia, Adam Bałdych, Rick James, Dean Mongerio, Andrea Marongiu i Jono McNeil. Jak skład Twojej formacji prezentuje się dziś?

W ubiegłym roku świętowaliśmy dziesiątą rocznicę założenia zespołu. Z tej okazji przygotowaliśmy plakat i zapisaliśmy wszystkich, którzy z nami współpracowali. Lista muzyków okazała się zaskakująco długa. Wszyscy z nich należą do grupy rozpoznawalnych instrumentalistów na londyńskiej scenie muzycznej i musicalowej. Niektórzy z nich koncertują z gwiazdami nie tylko w UK, a inni odnoszą duże sukcesy solowe lub grając w różnorakich projektach. Od samego początku w składzie gra perkusista Laurie Lowe, saksofonista Alan Short, od kilku lat regularnie w składzie jest też gitarzysta Nik Svarc, który dojeżdża do nas z Leeds. Zmiennie na basie grają Kevin Glasgow i Chris Webb. W ubiegłym roku nawiązaliśmy również współpracę z perkusjonistą Matt Hodge. Natomiast skład, o którym wspomniałeś w pytaniu, to line up z czasów nagrania pierwszej naszej płyty.

Wasza muzyka porównywana jest w Polsce do brzmienia popularnego nad Wisłą zespołu String Connection. Zgodzisz się z tym stwierdzeniem? Jacy Polscy muzycy wpłynęli mocno na Twoją twórczość? A może były to jedynie gwiazdy sceny amerykańskiej? 

Miło jest słyszeć, gdy jest się porównywanym do takich zespołów z naprawdę wyborowym składem. Dalsze szczegóły już lepiej pozostawić krytykom muzycznym. Polscy jazzmani niewątpliwie należą do czołówki na świecie. Na mnie wpłynęli mocno pianiści Wojciech Niedziela, Leszek Możdżer, Zbigniew Jakubek. Zespół Groove Razors i nasza muzyka bez wątpienia nawiązują do twórczości wybitnych muzyków z USA, takich jak Herbie Hancock, czy zespoł Yellowjackets. Każdy członek zespołu ma też swoich własnych muzycznych guru i inspiracje, co też oczywiście momentami może być słyszalne. Wśród gigantów fusion, którzy inspirują muzyków Groove Razors na pewno zaliczyć można też: Scotta Hendersona, Denisa Chambersa lub Michaela Breckera. Oczywiście sztuka nie polega na ich kopiowaniu. Każdy z członków mojego zespołu wnosi swoje emocje, finezję, więc każde najmniejsze porównanie do jakichkolwiek wybitnych muzyków z Polski lub amerykańskich legend jazzu zawsze uznajemy za komplement.

Wasz niedawno wydany album Spacetime  to zarazem druga płyta w waszym dorobku po debiutanckim krążku z roku 2010. Czym różnią się te dwa wydawnictwa i czy – idąc tym tokiem myślenia – następnego wydawnictwa można spodziewać się dopiero w 2030?

Pomimo szybko pędzącego czasu nadal czuję się młodym muzykiem i życzyłbym sobie, aby do 2030 powstało co najmniej kilka dobrych moich albumów, nie tylko Groove Razors, ale także różnych innych projektów. Skomponowałem już kilka kolejnych utworów, więc mam nadzieję, że wkrótce je zarejestruję. Jestem autorem wszystkich kompozycji na obu płytach Groove Razors. Oczywiście albumy różnią się koncepcją, brzmieniami, instrumentarium, czy też udziałem innych muzyków. Na pewno po wielu latach działalności, koncertowania, muzycznego doświadczenia gramy wszyscy dojrzalej, więc cały band też brzmi inaczej. Płyta Spacetime tworzy pewną historię, przekaz, mówi wiele o tym, co nas przenika. Space – jako harmonia, kompozycja, Time – jako rytm, ekspresja. To taki nasz uporządkowany chaos, pełen improwizacji, emocji i groovu. 

Podczas naszego spotkania w roku 2013 wyrażaliśmy ogromne nadzieje, że zbliżający się wówczas wasz pierwszy udział w London Jazz Festival może być da was „przepustką” do innych renomowanych imprez…

Tak, usłyszało o nas wówczas szersze grono odbiorców i promotorów muzycznych. Od tamtego wydarzenia wzięliśmy udział w wielu ciekawych imprezach w UK. Do najważniejszych zaliczam koncerty promowane przez firmę Yamaha.

Twoje życie sceniczne to nie tylko Groove Razors. To także znakomite Trio w składzie Tomasz Żyrmont – piano, Flavio Li Vigni – perkusja i Kuba Cywiński – kontrabas.  Byliście jedną z największych atrakcji, które miałem okazję podziwiać w roku 2014 podczas uroczystości 50-lecia londyńskiego POSK, a brawurowe wykony tematów: „Polskie drogi” Andrzeja Kurylewicza oraz „Sleep Safe and Warm” Krzysztofa Komedy z kultowego obrazu Romana Polańskiego „Dziecko Rosemary” oczarowały widzów. Jak często występujecie w tym składzie?

Faktycznie była to pamiętna impreza. Trio jest moim drugim projektem autorskim. W poprzednich latach koncertowaliśmy znacznie częściej. Ten piękny repertuar, który przywołałeś, miał związek z okolicznościami koncertów, takimi właśnie jak wydarzenie w POSKu, koncert w Ambasadzie Polskiej, a także udział w międzynarodowym festiwalu w 2018 roku, gdy jako gość specjalny reprezentowaliśmy Polskę w ramach edycji Meets Poland na South Social Film Festival. Stąd wówczas polska tematyka. W repertuarze trio znajdują się także moje autorskie kompozycje jak również standardy jazzowe.

W naszym pierwszym wywiadzie sprzed 7 lat powiedziałeś następujące słowa: „Chciałbym kiedyś napisać muzykę do filmu lub spektaklu teatralnego, a także zagrać moją muzykę w różnych odległych częściach świata. Staram się otwierać na nowe muzyczne i życiowe wyzwania. Bardzo ważny jest balans i właściwy kierunek. Najważniejsze, aby realizując swoje muzyczne marzenia mieć nadal szerokie spojrzenie na życie”. Które z powyższych marzeń już zrealizowałaś? 

Pogląd na muzykę i marzenia nie zmieniły się i są nadal aktualne. Jeśli chodzi o muzykę filmową, to napisałem kilka kompozycji w takim kinematograficznym założeniu. Ktoś kiedyś powiedział mi, że jeden utwór super wpasowałby się w jakiś trzymający w napięciu amerykański kryminał. Niestety nie udało mi się trafić dotychczas to żadnej produkcji filmowej. Póki co spróbowałem raz swoich sił w muzyce do reklamy. Spełniłem już marzenia występu w USA, ale nadal marzy mi się bardzo koncert w Azji. Ostatnio odnotowaliśmy sporo nowych słuchaczy z Tajlandii, Chin i Japonii. Działa tam magia Londynu, wiec istnieje szansa na to, że spełnię to marzenie.

Jakie inne sukcesy odnotowałeś w ciągu ostatnich lat w Londynie?

Wielkim osiągnięciem dla mnie był mój występ przed światowej sławy pianistką Hiromi, koncert solowy Yamaha Silent Series, występ w Parlamencie Brytyjskim, wydanie płyty oraz koncert Groove Razors w Polsce w ubiegłym roku. Czuję się zawsze bardzo wyróżniony, gdy promuje mnie lub mój zespół Polski Instytut Kultury w Londynie. Duże zaangażowanie jako edukator jazz piano i rozwój swojej działalności Zyrmont Music, także sprawiają, że jestem tutaj spełniony.

Jak prezentuje się obecnie polskie środowisko jazzowe w Londynie? Czy od czasu mojego opuszczenia Wysp Brytyjskich dużo się zmieniło, czy też nadal można tam spotkać takie nazwiska jak Krzysztof Urbański, Monika Lidke, Dominika Zachman, Maciek Pysz, Leszek Kulaszewicz, Tomasz Bura, Agata Kubiak, Alice Zawadzki, Sabio Janiak czy Kuba Cywiński?

Londyn jest miastem pełnym zdolnej Polonii w tym naprawdę wielu artystów. Niektórzy z nich przeprowadzili się do innych krajów, a w międzyczasie pojawili się też nowi muzycy. Bardzo dobrze wspominam występ z saksofonistą Krzysztofem Urbańskim w znanym londyńskim Piano Bar na Soho. Było to naprawdę super granie w duecie. Z wieloma muzykami zdarza nam się spotkać na różnych koncertach lub w ramach jakiś imprez jak zaduszki, koncert kolęd, itp. Zawsze jest bardzo miło słyszeć o sukcesach, udanych koncertach i nowych płytach wszystkich Polaków mieszkających na Wyspie. Zdarzyło mi się też zapraszać muzyków na koncert w Londynie, którzy dotarli na giga bezpośrednio z Polski. Czasami też muzycy, kontaktują się ze mną pytając o możliwości, muzyczną scenę lub gdy potrzebują pianisty do akompaniowania.

Jesteś zdeklarowanym fanem klubów jazzowych. Gdzie najbardziej lubisz występować, a gdzie chciałbyś pokazać się po raz pierwszy? Jazz Club “Pod Filarami” w Gorzowie Wielkopolskim to twoja wczesna młodość i miejsce, w którym muzycznie wzrastałeś. Czy to także w jego murach poznałeś swoją towarzyszkę życia? 

Najprzyjemniej jest grać w miejscach, gdzie publiczność jest mocno osłuchana, z którą można nawiązać bliski kontakt. Samo miejsce, liczba słuchaczy nie jest tak istotna jak właśnie ich reakcje, interakcje i zbudowana wspólnie atmosfera. Oczywiście bardzo ważna jest akustyka klubu, dobry fortepian na miejscu oraz gościnność. Tak, jako Gorzowianin miałem ten przywilej, aby dorastać w środowisku wielu fantastycznych lokalnych muzyków, jak również gwiazd światowego formatu, które koncertowały w jazz klubie Pod Filarami. Fenomenem jest też Mała Akademi Jazzu, którą niejednemu młodemu człowiekowi otworzyła oczy na jazz. Szef klubu Bogusław Dziekański przywitał Groove Razors w ubiegłym roku naprawdę mistrzowsko. Moja partnerka Jagoda miała okazję właśnie wtedy usłyszeć mnie z zespołem po raz pierwszy.

Jak radzisz sobie jako artysta w czasie pandemii?

Noszę maseczkę kiedy trzeba, a słuchawki noszę ze sobą cały czas. A tak na poważnie, to w całym tym bałaganie postanowiłem znaleźć plusy i zachować dystans nie tylko socjalny, ale także do tego, na co nie mam wpływu, pamiętając że z chaosu często powstają fascynujące rzeczy. Na szczęście kryzys nie dotknął w Londynie edukacji muzycznej. Od wielu lat udzielam się także jako nauczyciel jazz piano. Na pewnym etapie wszystkie zajęcia z fortepianu prowadziłem po prostu online.

Jak często koncertujesz w Polsce i w jakim składzie?

W ubiegłym roku zagrałem solowy recital na fortepianie w gorzowskim teatrze, a rok wcześniej mieliśmy naprawdę udany wypad i koncert Groove Razors w Jazz Clubie Pod Filarami, o którym już wcześniej wspominałem. Liczę na to, że uda mi się w przyszłym roku pojawić ponownie  w Polsce z zespołem promując płytę Spacetime.

Jakie są Twoje plany na najbliższe miesiące? Czy wchodzi w grę powrót do Gorzowa, czy też tak bardzo już się zakorzeniłeś w Londynie, ze będzie ci trudno zostawić dorobek kilkunastu lat życia?

Londyn i Gorzów, poza Szczecinem, w którym mieszkałem 5 lat to miasta mojego życia. Brytyjska stolica zapewne przez jeszcze długi czas będzie moją bazą. Czuję się tutaj dobrze.  Nie planuję więc większych zmian, ale także niczego nie wykluczam. W pewnym sensie Londyn jest oknem na świat. Najważniejsze jest jednak, aby zawsze widok inspirował i cieszył, i żeby do wnętrza wpadało dużo światła. Wtedy wszystko będzie jasne.

Mówicie o sobie, że jesteście wokalno-instrumentalnym projektem z pogranicza reggae, ska i rocksteady, którego szeroka różnorodność stylistyczna sięga do jazzu, bluesa a nawet rocka. Dla mnie natomiast jesteście nadzieją, że polskie reggae nareszcie wychodzi ze spowodowanego medialnym sukcesem Kamila Bednarka 10-letniego komercyjnego marazmu, a ty masz niepowtarzalną szansę szturmem wejść do ścisłej czołówki nadwiślańskich piewców Rasta. 

Stereotyp z jakim aktualnie boryka się branża muzyki reggae w Polsce sprawia, że ludzie zaczęli podchodzić ze sceptycyzmem do wszystkiego, co ma słowo 'reggae’ w nazwie. Na samym początku zespół bardzo się zmieniał i ewoluował, powstawały nowe pomysły, myśleliśmy również nad zmianą nazwy. Mimo wielu propozycji, nasi dotychczasowi fani, znajomi i rodziny namawiali by pozostawić tę, pod której szyldem gramy do dziś – Positive REGGAE Rockers. Nie baliśmy się tego – stwierdziliśmy, że to nie nazwa świadczy o zespole, lecz jego muzyka, dlatego skupiliśmy się na jej tworzeniu, a nie nad ewentualną zmianą „barw”. Po kilku latach dostrzegliśmy dzięki temu nową możliwość – grając różnorodną muzykę mającą w podstawach reggae, możemy postarać się obalić ten stereotyp.

Czy wymyślając nazwę inspirowaliście się zasłużonym dla polskiego reggae bandem Darka Malejonka, czy to zupełny przypadek?

Nasz zespół istnieje od 6 lat, jednak ja, jak i większość aktualnych jego muzyków piszemy jego historię od około 3 lat. Nie wiem jak było z założycielami zespołu 6 lat temu, ja prędzej szedłbym w stronę East West Rockers niż Maleo Reggae Rockers (śmiech).  Zresztą Cheeba Fly z wymienionego zespołu jest moim dobrym znajomym, z którym często współdzieliliśmy mikrofon na imprezach Warsaw Jungle Massive. Przez ostatnie lata bardzo dużo się działo, zespół ewaluował i dojrzewał. To takie nasze dziecko, o które codziennie dbamy, gdzie codziennie uczymy się czegoś nowego z jednej strony muzycznego a z drugiej zdobywamy wiedzę o sobie samych, sztuce chodzenia na kompromisy i współpracy w dużej bo 11 osobowej grupie.

No właśnie, dziewięcioro muzyków plus realizator dźwięku i urocza pani manager to – przyznacie sami – niezła wycieczka (śmiech). Jak rozwiązujecie logistykę koncertową i czy tworząc jedną wielką rodzinę, macie przypisane jakieś role, czy też panuje jeden wielki chaos (czytaj demokracja) haha?

O logistykę dba nasza – jak to powiedziałeś – urocza pani manager, która nie ma z nami lekko (śmiech). Jak już wcześniej wspomniałem, w zespole każdy ma swoją rolę, każdy zajmuje się inną częścią pracy, a kiedy trzeba, wszyscy się jednoczymy i działamy wspólnie. Zorganizowanie transportu, noclegu czy ogólnie szeroko rozumianej logistyki koncertowej dla tak dużej grupy ludzi nie jest proste, jednak tworzymy pewnego rodzaju społeczność, która w decydujących momentach zawsze się wspiera.

Dzięki tej ilości muzyków posiadacie bardzo bogate instrumentarium. Sekcja gitarowa, perkusja, perkusjonalia, elektronika, bas, a przede wszystkim mająca niebagatelny wpływ na wizerunek i brzmienie zespołu solidna sekcja dęta. To wszystko niewątpliwie posiada ogromne plusy, ale to bogactwo sprzętowo-ludzkie może też niekiedy utrudniać organizatorom koncertów zapewnienie scenicznej przestrzeni lub choćby wypłacalność. Jak sobie radzicie z tym nadmiarem szczęścia (śmiech).

Gdybyśmy mieli polegać jedynie na organizatorach w sprawach sprzętowych czy logistycznych, to myślę że 90% naszych koncertów brzmiałaby co najmniej dużo gorzej, lub mogłaby się po prostu nie odbyć. Na szczęście nasz zespół to nie tylko muzycy, ale także i nasz akustyk, który zawsze dba o sprzęt, i późniejsze brzmienie na scenie – jest zawodowcem i profesjonalistą. Oprócz niego jest również nasza niezawodna Kasia – menedżerka, dzięki której nie musimy myśleć o papierach, dokumentach, logistyce a możemy skupić się na graniu. Każdy ma swoja rolę w zespole, każdy zajmuje się inną częścią pracy, a wszyscy razem idealnie się uzupełniamy i tworzymy funkcjonującą całość. Staramy się współpracować z organizatorami i jeśli trzeba iść na kompromisy albo ich wspierać, wszystkim zależy na jak najlepszym efekcie koncertu czy danego eventu. Chyba nie jest z nami jeszcze tak źle (śmiech), jeśli udało nam się (mam tutaj na myśli współpracę organizatora, naszej managerski, akustyka oraz wszystkich muzyków) wspólnie zorganizować wyjazd do Amsterdamu i dwa koncerty w Holandii na początku tego roku. Zdecydowanie było to jedno z najwiekszych przedsięwzięć wymagających współpracy wszystkich członków zespołu.

Jesteś już od około 5 lat rozpoznawalnym w stolicy beatboxerem, DJ-em i obdarzonym znakomitym głosem wokalistą. Przypominasz mi brzmieniem i sposobom modulacji głosu takie osobowości gatunku jak Dawid Portasz czy Junior Stress. Dlaczego mając do wyboru ogrom muzyki, uwiodły cię akurat brzmienia karaibskie? 

Beatboxerem jestem tak naprawdę od 15 lat, i wtedy też mniej więcej zaczynałem pierwsze przygody z wokalem, próbując swoich sił w rapie. Śpiewam od około 12 lat, na scenie za to – jako że pod skrzydła wziął mnie Rastamaniek, znany wtedy z takich projektów jak zespół Raggamoova, Jasna Liryka czy Sounds of Freedom – i od tamtego czasu czasem zdarza mi się usłyszeć „O, tu brzmisz jak Maniek!”. Z Juniorem Stressem natomiast łączy mnie m.in. wspomnienie jednego konkursu nawijaczy Reggae, gdzie jednym byłem ja – 'dziecko Rastamańka’, Olaf Bressa 'dziecko KaCeZeta’ oraz jeszcze jeden wokalista którego mentorem muzycznym był Ras Luta. Uwielbiam być porównywany do Juniora Stressa, bo oznacza to, że moja nawijka na danej imprezie była solidna, mocna i zrobiła „robotę” (śmiech).
Czemu muzyka karaibska? Myślę że obok wszechobecnego bassu jaki uwielbiam w muzyce a muzyka jamajska ma go najwięcej, główną iskierką w głowie był mój ojciec, który od zawsze powtarzał, że uwielbia Boba Marleya i nieraz razem go słuchaliśmy, czy to w podróży na wakacje czy na zwykłej działce siedząc na słońcu.

Reprezentujecie różne, często wręcz skrajne gatunki muzyczne. Wszyscy od początku wiedzieliście, że chcecie grać reggae?

Kiedy dołączałem, to dołączałem do zespołu reggae szukającego wokalisty. Dopiero później, gdy dotarło kilka nowych osób, każda z zupełnie innym pojęciem o muzyce, zaczęliśmy robić burzę mózgów na próbach – każdy chciał dodać do naszej muzyki coś, co kocha najbardziej, a finalnie zaowocowało to tym, co już sami możecie usłyszeć na antenie radia czy w internecie.

Co jest waszą inspiracją muzyczną?

Naszą inspiracją muzyczną… nazwałbym całą muzykę. Każdy rodzaj muzyki ma w sobie coś niepowtarzalnego, co my staramy się ściągnąć do siebie. Wynika to z tego, że każdy członek zespołu wywodzi się z innego nurtu muzycznego, każdego interesuję inny rodzaj muzyki, a razem staramy się to łączyć. Nie chcemy być nudni – chcemy by każdy audiofil mógł znaleźć w naszej muzyce coś dla siebie. Ba, ostatnio nawet tworząc coś nowego idealnie wkomponował się nawet jeden motyw przewodni z bardzo znanego utworu z kierunku techno (śmiech)

Przedstaw pokrótce siebie i swoich kolegów z zespołu.

Filip „FiFo” Tarnowski – wokal prowadzący, beatbox od 15 lat i wokalista od 12 lat oraz od stosunkowo niedawna selektor/DJ. Pochodzę z Pruszkowa, jestem nigdy nie pobierającym lekcji ani z wokalu, ani z beatboxu, ani z pisania tekstów, ani z zachowania na scenie samoukiem. Współtworzyłem z Rastamańkiem, DJ Cienkim Cinem, Du3 normalem (HU), Sir Tapem, a także z takimi kolektywami jak Jah Love Soundsystem, Warsaw Jungle Massive, Subroot czy WbijTube. Jestem zwycięzcą pierwszego w Polsce konkursu na nawijaczy reggae – Sting Challenge (2015)

Marcin Mikołajczuk – gitara prowadząca. Jest muzykiem samoukiem, który od thrash metalu doszedł do Pop-Reggae. Ostatnio większość czasu z instrumentem przychodzi mu spędzać w kabinie swojego tira.

Szymon Sielski – gitara basowa, człowiek renesansu. Spełnia się jako kucharz / dźwiękowiec / pasjonat produkcji filmowej, ale przede wszystkim basista PRR, chociaż gitara basowa nie jest jedynym instrumentem z którego potrafi wydobyć soczyste dźwięki. Jest wulkanem energii nie tylko w życiu ale i na scenie. Ma na swoim koncie kilka zespołów rockowych/punkowych jak i reggae.

Emilia Pikora – saksofon altowy. Z PRR związana jest od czerwca 2019. Zagrała zastępstwo na koncercie podczas Święta Lnu w Żyrardowie i… została do dzisiaj. Jest absolwentką PSM I st. im. Ignacego Jana Paderewskiego w Żyrardowie.

Błażej Zawadzki – multiinstrumentalista. Brał udział w projektach orkiestrowych jak i w małych składach, w PRR gram na saksofonie tenorowym.

Marceli Kuran – instrumenty klawiszowe/aranżacje. Jest multiinstrumentalistą, absolwentem żyrardowskiej PSM I i II st. im Ignacego Jana Paderewskiego oraz twórcą audiowizualnym, rozdartym emocjonalnie pomiędzy wiecznie niezaspokojonym popędem muzycznym, a miłością do filmu.

Tymon Lange – perkusjonalia. Interesuje się przede wszystkim muzyką i literaturą. Od kilku lat występuje z grupa perkusyjną Comparsa.

Marcin Fifielski – trębacz, absolwent Akademii Muzycznych w Poznaniu i w Gdańsku. Pasję do muzyki łączy z pracą elektryka. Prywatnie jest miłośnikiem astronomii, szachistą i badaczem starożytnych wierzeń.

Jarosław Zajkowski – perkusista. Jego ulubione zajęcia to granie na bębnach, jazda na rowerze i uprawa roślin ozdobnych.

Robert Radkiewicz – realizator dźwięku. Już od 2 lat związany jest z zespołem Positive Reggae Rockers. Dba o stronę techniczną koncertów. Jako technik i realizator współpracował z największymi firmami oraz gwiazdami polskiej sceny muzycznej. Od kilku lat systematycznie pracuje przy obsłudze festiwali muzycznych.(PolandRock, Opener, Suwałki Blues festiwal)

W Waszym repertuarze koncertowym nie znajdziemy żadnych coverów. Wykonujecie tylko materiał autorski, co nie jest często spotykane wśród młodych kapel bez obfitego repertuaru. Ile utworów zawiera wasza lista koncertowa i ile z nich posiadacie w wersjach studyjnych?

Nasza lista koncertowa na razie obejmuje 9 utworów, a w wersjach studyjnych na ten moment jeszcze mamy 3, ale w chwili w której rozmawiamy część zespołu siedzi w studio i nagrywa dwa kolejne, po których nastąpią 2 kolejne i tak już do końca świata (śmiech). Wspólnie zdecydowaliśmy, że jako zespól będziemy grali jedynie materiał autorski, oczywiście na początku były pewne obawy i strach, bo w końcu nasza muzyka nie jest jeszcze szeroko rozpoznawalna. Jednak pojawia się pewien trend na koncertach, że ludzie rozpoznają utwory i śpiewają z nami. To jest niesamowite uczucie, kiedy cala publika śpiewa refren razem z tobą i myślę,że dla takich chwil warto tworzyć.

Jesteście finalistą Czwórka Reggae Contest podczas Ostróda Reggae Festiwal-u 2019. Wsparliście również finał Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy 2020 dając dwa koncerty w Holandii dla Sztabu Amsterdam oraz dla Sztabu Horst. Czujecie się „koncertowymi zwierzakami” (śmiech)?

Koncerty to zdecydowanie to co artyści kochają najbardziej! Kontakt z publicznością, emocja, adrenalina – to jest to,  co nas napędza i daje energię na pozostałe działania. Zdarzają się koncerty, które musimy zagrać „na spontanie” – dowiadujemy się tego samego dnia 2h przed wydarzeniem, że jest możliwy koncert do zagrania niedaleko, a my zdążymy się zebrać, zagrać i jeszcze się okaże, że to jeden z lepszych występów (śmiech). W dobie pandemii korona wirusa i całej sytuacji, w jakiej znalazła się aktualnie branża muzyczna, koncerty to zdecydowanie coś, czego brakuje nam najbardziej. Jednak nie marnujemy czasu i skoro nie możemy grać dla ludzi, to zamieniamy to na czas w studio, nagrywanie nowych kawałków czy pisanie nowych otworów.

Jaki wpływ na wasze działania ma pandemia? Czy odczuwacie dotkliwie brak koncertów i kontaktu z publicznością?

Aktualnie robimy to, co powinien robić każdy zespół – niezależnie od tego czy jest pandemia, wojna światów czy zwyczajny wtorek – TWORZYMY I ĆWICZYMY. I to też zalecam każdemu muzykowi w dzisiejszej sytuacji – poświęć ten czas na ćwiczenia, a wrócisz dużą mądrzejszy i bogatszy o doświadczenie i co znacznie wpłynie na twoją przyszłość (śmiech). Staramy się też dać naszym fanom jakieś nowości, np nagraliśmy w domowych warunkach korona-video do jednego z naszych utworów pt. “Pieniądze”. Piękny kawałek o pomaganiu idealnie wpasowujący się w obecną sytuację takie małe “dziękuję” dla wszystkich ludzi na pierwszej linii frontu.

Kiedy można spodziewać się nowych nagrań i czy będzie to zapis na setkę, cy mozolnie dopracowywany ze szczegółami?

Chwilowo nagrywamy szczegółowo, by każdy mógł usłyszeć potencjał każdego z instrumentalistów słysząc każdy z dźwięków perfekcyjnie i czysto. Planujemy jednak nagrywać na setkę jak tylko znajdziemy dobre studio które nas pomieści (śmiech).

Co jest waszym największym osiągnięciem?

Największym? Spotykanie się cyklicznie co tydzień w takim dużym składzie na próbach (śmiech). A tak na poważnie to myślę, że finał konkursu “Czwórka Reggae Contest” koncert na Red Stage Ostróda Reggae Festivalu i samo zakwalifikowanie się do ścisłej finałowej czwórki konkursu. Koncert podczas największego festiwalu muzyki reggae na głównej scenie to zdecydowanie coś, czego nie zapomnimy do końca życia.

Jakie są Wasze plany/marzenia?

Chcielibyśmy, żeby ta pandemia się już skończyła, by ludzie którzy teraz siedzą zamknięci mogli wyjść i na świeżym powietrzu – tfu, W PEŁNYCH KLUBACH I SALACH KONCERTOWYCH – posłuchać naszej muzyki i świetnie się do niej bawić. Mamy w planach również nagranie EP-ki, tak jak już wspominałem, aktualnie część muzyków znajduje się w studio nagraniowym i nagrywa swoje partie do nowych kawałków, których premiera już niedługo! A największym naszym marzeniem jest wydanie własnej płyty długogrającej i międzynarodowa trasa koncertowa.

Muzyka reggae w Polsce wraz z całą otoczką ideologiczną Rastafari pojawiła się na początku lat 80-tych dzięki nieodżałowanemu Sławkowi Gołaszewskiemu i początkowo istniała dzięki nowofalowcom z Brygady Kryzys, Tiltu, a potem już zdeklarowanym reggae’owo legendom jak Izrael, Bakszysz czy DAAB. Po latach ogromny wkład w rozwój tego gatunku mieli raperzy i DJ-e jak Junior Stress, Ras Luta czy Grubson. Jak obecnie ewoluuje ta muzyka i czy jest szansa na jej szczere odrodzenie i przywrócenie jej ideowej korzenności i tym samym zminimalizowaniu jej komercjalizacji, która w mojej opinii jest największym ciosem jaki Ludowi Jah zadał panoszący się niemal w każdej dziedzinie życia zmaterializowany i hedonistyczny Babilon?

Jako reprezentant sceny sound systemowej w Polsce mogę powiedzieć, że jesteśmy silni. Mamy kilka znanych na całą Europę sound systemów, czyli własnoręcznie zbudowanych ścian głośników, więc jeżeli miałbym komentować ten dział muzyki Reggae w Polsce, to jesteśmy na wysokim poziomie. Jeżeli chodzi o kulturę i ideologię Rasta to mam nadzieję, że tendencje spadkowe jakie zaobserwowałem chociażby na festiwalach muzyki Reggae to właśnie odejście od komercji – wierni fani zostają, ludzie tej kultury zostają, i wiem że zostaną do końca.